“บอกแล้วไงว่าอย่าด่าผัวหยาบคาย มันไม่เจริญเข้าใจไหมพุดเดิ้ลน้อย” เขาบีบจมูกเธอแรงๆ ลงโทษให้หลาบจำ
“เจ็บนะ ปล่อยฉันเถอะนะโจนาธาน ฉันยอมแพ้แล้ว ปล่อยฉันเถอะ” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่สำเร็จ หญิงสาวเลยเปลี่ยนมาใช้ไม้นวมแทน
โจนาธานยิ้มขำ “พูดดีๆ อ้อนก็เป็นนี่ แบบนี้น่ารักนะรู้ตัวไหมครับคนสวย” เขาชมเธอ แล้วยอมคลายมือออก
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” เธอยังสงสัย ว่าเขามาหาเธอถูกได้อย่างไร
“จะยากอะไร มีปากก็ถามเอา” เขาเล่นลิ้นไม่ยอมบอกว่ารู้มาจากไหน “รู้ไหมว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ผมคิดถึงคุณแค่ไหน คุณคิดถึงผมบ้างไหม”
มิเชลส่ายหน้าเร็วรี่ “ไม่คิดถึง ฉันจะคิดถึงคุณทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เธอเชิดหน้าเข้าใส่
“ปากแข็งอีกแล้ว คิดถึงก็บอกมาเถอะ นะ นะ” เขาลากเสียงชวนขนลุก
“บ้า ปัญญาอ่อนหรือไง ถึงทำเสียงเล็กเสียงน้อย น่าเกลียดที่สุด” มิเชลกลั้นยิ้มไม่อยู่ กำหมัดทุบอกคนช่างยั่วไปทีหนึ
