“สินีจ๋า... ผมอยากกอดคุณนานกว่านี้นะ แต่...”
โอลิเวอร์คลายอ้อมแขนออก ทำหน้านิ่วเมื่อบางอย่างกำลังปั่นป่วนในท้องเขา ดับความวาบหวามใจจนสิ้น
“แต่อะไรคะ”
วาสินีเอียงคอมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ เขาทำหน้าราวกับแบกโลกไว้ทั้งใบ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่แท้ๆ
“แต่ตอนนี้ ผมอยากเข้าห้องน้ำจังเลยครับ”
ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเปลี่ยนสี เมื่อถูกข้าศึกบุกโดยไม่รู้เวล่ำเวลา นี่คงเป็นบททดสอบแรกของคู่วิวาห์ใช่ไหม คนเรารักกันที่ตัวและหัวใจ แต่จะรักทุกสิ่งของอีกฝ่ายได้ทั้งหมดหรือเปล่า โดยเฉพาะสิ่งปฏิกูลที่กำลังจะถูกปลดปล่อยออกมา โอลิเวอร์ลากแขนวาสินีที่กำลังหัวเราะขบขันเข้าไปในห้องนอน ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำด้านในโซ่มีความยาวเพียงหนึ่งเมตรไม่พอจะทำให้อีกคนยืนรอนอกประตูได้ แต่จะทำเขินอายก็ใช่ที่ข้าศึกจ่อหน้าประตูเมืองแล้ว และประตูเมืองกำลังจะแตกในไม่ช้านี้
“ผมขอโทษนะสินี แล้วผมจะชดใช้ให้ในคราวของคุณบ้าง”
โอลิเวอร์ก
