เธอสะบัดค้อนใส่คนหน้ามึน ที่ตอนนี้เอนตัวกลับไปนั่งพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับทำหน้ากรุ้มกริ่มชวนขนลุก ดวงตาคู่คมจ้องมองเธอด้วยแววตาพราวระยับ
“ถ้าคุณรังเกียจการอยู่ใกล้ๆ ผมก็ต้องทนฝืนไปก่อนนะสิตา เจ็ดวันนี้ผมจะพยายามไม่ทำตัวให้คุณรำคาญมาก”
เขาเอ่ยขึ้นเหมือนเดาได้ว่าเธอจะพูดอะไร วาสินีนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
“ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ ไม่ได้รำคาญคุณด้วย ฉันแค่...” เธอมองหน้าเขา แก้มนวลร้อนผ่าวเมื่อสบตาคมวาวคู่นั้น “แค่เอ่อ... รู้สึกแปลกๆค่ะ ถ้าเราจะต้องผูกติดกันอยู่แบบนี้ตลอดเวลา”
สายตาของเขาราวกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จับจ้องหมายหัวเหยื่อผู้โชคร้าย ท่าทางของเขามันน่าหวาดหวั่นพอๆ กับน่าหลงใหล ใบหน้าหล่อเหลายามแต้มรอยยิ้มแบบนี้ มันทำให้คนถูกจ้องเสียววาบไปถึงก้นบึ้งหัวใจ วาสินีต้องหลบสายตาของเขาเกรงตัวเองจะเผลอหลงติดกับเสน่ห์ร้ายกาจของผู้ชายคนนี้เข้า เธอไม่ได้กลัวเขามากเท่ากลัวหัวใจตัวเอง
