ทันทีที่มารดาของเธอเลือกวางสาย บุตรสาวที่นั่งมองอยู่ใกล้ๆ ก็ปล่อยให้น้ำตาหลั่งไหลทันที เสียใจกับทุกสิ่งทุกอย่าง เสียใจในความรั้นของเธอที่ทำให้อีกคนเดือดร้อน มันผิดที่เธอเองที่ใจง่าย เธอเองที่เป็นคนเดินเข้าหาผู้ชาย ผิดเองที่ดึงเขาเข้ามาเดือดร้อนจนได้
"เรารักกันนะคะแม่!"
"รักกันแม่เข้าใจ แล้วคนเป็นลูกเคยคิดถึงหัวอกคนเป็นแม่บ้างไหม รู้บ้างไหมว่าคนเป็นแม่มันหัวใจจะวาย ห่างจากเขาสักหน่อยดีไหม.. ลูกจะได้คิดทบทวนตัวเองใหม่ ทบทวนว่าเพราะอะไรที่ทำให้ลูกไปอยู่กับผู้ชาย เพราะอะไรที่ทำให้ลูกทำตัวใช้ไม่ได้ ทุกครั้งที่ทำลงไป คนเป็นลูกเคยคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่บ้างไหม!"
"หนูขอโทษค่ะ หนูผิดไปแล้ว แต่เรารักกัน เขาเคยบอกหนูว่ายินดีจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง!"
"แต่ระหว่างที่พูดว่าจะทำ เธอก็ทำให้พ่อกับแม่เจ็บช้ำไปแล้วไง"
"แต่พี่หนึ่งเป็นอาจารย์ พี่หนึ่งพูดคำไหนคำนั้น ขอแม่ให้โอกาสเขานะคะ"
ผู้เป็นมารดาจ้
