ศรัณย์ก้าวขาลงบันไดด้วยความระมัดระวัง สิ่งที่เขาพลาดพลั้งมันทำให้เขาต้องมีสติมากกว่าเก่า ยังไงเขาก็ต้องหาวิธีพายัยตัวดีกลับมาสู่อ้อมกอดของเขาให้จนได้ แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องปรึกษาผู้ใหญ่ เพื่อแลกเปลี่ยนความเห็น และเลือกสิ่งที่เป็นข้อดีมากถึงมากที่สุด
"พ่อครับ แม่ครับ!"
ประมุขใหญ่และภรรยาหันไปหาต้นเสียงในระยะเวลาไล่ๆ กัน คนเป็นบิดานั่งดูข่าวสารที่ทีวีจอยักษ์ ส่วนมารดาของเขานั้น กำลังบรรจงห่ออาหารเก็บไว้ สำหรับทำอาหารเช้าอย่างเช่นทุกๆวัน ศรัณย์เลือกที่จะนั่งเคียงข้างบิดา และหันใบหน้าไปทิศทางของมารดา
"มีอะไรรึเปล่าลูก"
ประมุขใหญ่ถามไถ่ ท่านมองหน้าบุตรชายเพียงคนเดียว และเริ่มเห็นความผิดปกติทางดวงตา ศรัณย์ตาแดงก่ำ ในดวงตาคู่นั้นมีความช้ำ แต่เขามีความเข้มแข็งพอที่จะกลั้นน้ำตาไหว เท่านั้นเอง
"เกมส์ท้องครับ!"
"อะไรนะ!"
มารดาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ในขณะที่ประมุขใหญ่รีบทำการลดเสียงทีวีล
