ทุกข์แค่ไหน กว่าจะผ่านข้ามคืนนี้ไปได้ มันเคว้งคว้างจนน่าใจหาย มันอึดอัดจนเกินกว่าจะบรรยาย มันกังวลจนน้ำตาไหล แล้วเขาก็จนปัญญาจะห้ามมันไหวแล้วจริงๆ..
อาจารย์หนุ่มกดเบอร์ปลายทางของคนรักซ้ำๆ แต่ทว่าโทรให้ตายก็ไม่มีคนรับสาย ทำยังไงก็ไม่มีทางที่เขาจะได้ยินเสียงยัยตัวดีแบบที่หวัง และเขาก็กำลังกระวนกระวายจนไม่เป็นอันทำอะไร แม้ว่าผู้ใหญ่จะรับปากว่าพรุ่งนี้จะพาไปที่บ้านของคนรัก แต่เขาก็ยังร้อนใจ เขาอดทนรอไม่ไหว อยากจะไปหาเธอซะตอนนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย!
แต่ถึงแบบนั้น เขาก็คงจะทำตัวเหมือนเด็กเล่นขายของไม่ได้ สี่ทุ่มกว่าเขาจะไปร้องตะโกนหาเมียที่หน้าบ้านก็คงจะไม่ไหว แค่นี้ทางบ้านเธอก็อาจจะโกรธเขามากพอแล้วไหม เขาต้องรอ ทั้งๆ ที่ไม่อยากรอ ต้องทำตามที่ผู้ใหญ่ขอ แม้จะไม่อยากทำให้แค่ไหนก็ตาม
ไม่มีทางที่คนอย่างศรัณย์จะข่มตาหลับ เขาเอาแต่นอนคิดทบทวนอยู่แบบนั้น คิดถึงตอนที่เธอบอกว่ารักเขาใหม่ๆ คิดถึงต
