หวังอี้หยางให้รถม้าจอดตรงข้างใกล้สำนักศึกษาเด็กชายยืนมองป้ายใหญ่ตระหง่านเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย จากนั้นก็เหลือบมองเห็นอาจารย์จางฉือเดินมาเห็นก็เข้ามา
“คารวะอาจารย์”
“ในเมื่อมาแล้วก็เข้าไปข้างในกันเถอะ”
เด็กชายเดินตามหลังด้วยท่าทีสุภาพ เมื่อเดินเข้าไปห้องโถงคล้ายที่จัดประชุมก็เห็นบัณฑิตมากหน้าหลายตาจางฉือกวาดสายตามองเพียงครู่เดียวก็มองเห็นอาจารย์หงโจอยู่บริเวณต้นไม้ด้านนอก
“นั่นอาจารย์อยู่ตรงนั้น เราเข้าไปทักทายกันเถอะ” ในขณะที่กำลังก้าวเท้าหลบหลีกคนไปทางระเบียง ก็มีบัณฑิตผู้หนึ่งเข้ามาทักทาย
“จางฉือ มิได้เจอเจ้าตั้งนาน...เหตุใดวันนี้ถึงได้มาได้
เจ้ามิได้ไปตัดฝืนหรือ” คิ้วของหวังอี้หยางขมวดเข้า
จางฉือหยุดฝีเท้าหันไปโค้งศีรษะตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “ขอบคุณท่านซางชวี่ที่ใส่ใจชีวิตข้า วันนี้นับว่าพอมีเวลาจึงได้มาเข้าร่วม” ซางชวี่เหลือบตาไปมองหวังอี้หยางที่ยืนอย่างสำรว
