จือซื่อยืนส่งบุตรสาวและบุตรชายขึ้นรถม้าไปคนละคัน ความรู้สึกอิ่มเอิบใจเอ่อล้นร้อนผ่าวขึ้นมาที่ดวงตา นางยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่หางตาเบา ๆ
โจวชุนที่ยืนอยู่เคียงข้างรู้สึกไม่แตกต่าง มือที่จบแขนของ จือซื่อพลางแน่นขึ้นแล้วกล่าว
“ท่านแม่บุญธรรมเข้าไปข้างในเถอะเจ้าค่ะ”
จือซื่อพยักหน้าพลางพูดขึ้น “ข้าไม่คาดคิดมาก่อน...ว่าทั้งสองคนจะเติบโตขึ้นงดงามเพียงนี้ หากบิดาของทั้งสองคนยังอยู่คงจะดีใจไม่น้อย”
จือซื่อลอบถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“ตอนสูญเสียบิดาบุญธรรมของเจ้า ชีวิตข้าเหมือนฟ้าถล่มลงไม่ผิดและมันก็ถล่มอีกครั้งตอนซินเอ๋อร์ถูกขายออกไป...หากกล่าวว่าชีวิตในตอนนี้เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ก็ไม่ผิดสักนิด”
โจวชุนฟังพลางสะอื้นในใจ “เจ้าค่ะท่านแม่บุญธรรม ข้าเองก็ได้มาเจอพวกท่านก็เหมือนเกิดใหม่เช่นกัน”
ทั้งสองสบตากันควงแขนกันเดินเข้าเรือน
หอซิงเซียง
หวังเว่ยซินเดินลงจากรถม้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่อหอนางโ
