พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าทอประกายแสงแดงเรือง ๆ หวังเว่ยซินยืนอยู่ระเบียงเรือเงยหน้ามองหมู่นกที่กำลังบินกลับรัง แผ่นฟ้ากว้างใหญ่ทำให้รู้สึกปลอดโปร่ง นางหันมาสบตาหลีเซียวหยวนใบหน้าเปื้อนยิ้มเอ่ย
“ไม่น่าเชื่อ ว่าท่านจะมีมุมเช่นนี้”
“ทุกอย่างเรียนรู้กันได้” น้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของหลีเซียวหยวน ทำให้หวังเว่ยซินหันมองชายหนุ่มปราดหนึ่งแล้วเบือนหน้าออกไปทางแม่น้ำพูดขึ้น
“ท่านหยุดทำท่าทางประจบประแจงได้หรือไม่ ข้ารู้สึกอึกอัด..อีกอย่างหากท่านยิ้มเช่นนี้ เป็นผู้อื่นอาจจะรู้สึกผวาไปแล้ว”
หลีเซียวหยวนเลิกคิ้วสูงส่งให้ดูพิลึกกว่าเดิม “ข้าเป็นเช่นนั้นหรือ”
หวังเว่ยซินพยักหน้ากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่ยั้งไมตรี “ใช่!”
เห็นใบหน้าหวังเว่ยซินเต็มไปด้วยความขบขันการกระทำของตนเอง หลีเซียวหยวนแค่นเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ขยับพัดในมือแล้วกระแอมเบา ๆ น้ำเสียงค่อนข้างท้อแท้ใจ
“เฮอะ!!...ถึงกระ
