ปัณณวิชญ์กลับเข้ามาภายในห้องพัก เขาใช้เวลาอยู่กับตัวเองนานนับชั่วโมง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำใบหน้าที่ยังเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งที่รับรู้มาจะเป็นเรื่องจริง เขานั่งลงข้างกายคนที่กำลังหลับไหล ฝ่ามือเอื้อมไปจับผ้าพันข้อมือแฟชั่นสวยที่เธอชอบสวมใส่ อยากเห็นกับตาตัวเองว่าเธอต้องเจ็บปวดทรมานมากขนาดไหน เข้าใจมาตลอดว่าเธออยู่ดีมีความสุขและปล่อยให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ฝ่ายเดียว
เพียงแค่ฝ่ามือเย็นที่แตะสัมผัส ทำเอาคนที่นอนอยู่สะดุ้งดีดตัวขึ้นนั่ง ภายใต้แสงไฟที่ส่องสลัว ทำให้รัญชิดามองเห็นดวงตาคมกำลังร้องไห้
“คุณเป็นอะไรไปคะ คุณร้องไห้ทำไม”
ไม่มีเสียงตอบกลับให้ได้ยิน แต่เขาโผเข้ากอดเธอแน่น พร้อมกับร้องไห้ปล่อยโฮออกมา รัญชิดานิ่งเงียบยอมให้เขากอดเธออยู่เนิ่นนาน ไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ผลักไสเขาให้ออกห่างจากกาย
นานเกือบ 10 นาทีที่เขาก
