เช้าวันใหม่
ปัณณวิชญ์กลับมาที่บ้านเพื่อพบเจอหน้ามารดาอีกครั้ง ถ้าวันนี้ไม่ได้พูดไม่ได้เคลียร์ใจก่อนเขาคงไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรได้แน่ ๆ
“มาแต่เช้าเชียวนะ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมแกมองหน้าฉันแบบนั้นฮะ?”
“ผมจะมาคุยกับแม่เรื่องรัญ เรื่องเมื่อ 3 ปีก่อน”
ทำเอาคุณหญิงแม่ที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปากต้องวางช้อนลงอย่างแรง หวั่นใจและหวั่นกลัวแปลก ๆ แต่ยังคงทำใจดีสู้เสืออยู่เช่นนั้น
“จะมาคุยกับฉันทำไม ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“แม่แน่ใจเหรอครับว่าไม่รู้ ไม่ได้ทำอะไรกับรัญ?” ปัณณวิชญ์มองจ้องหน้ามารดา นางถึงกับยืนขึ้นเต็มความสูง เดินเข้าไปหาลูกชายใกล้ ๆ ดวงตาจ้องมองด้วยความไม่พอใจ
“ฉันจะไปทำอะไรมันฮะ มันบอกอะไรแกมาล่ะแกถึงเชื่อมัน แล้วมาจับผิดแม่ตัวเองแบบนี้!”
“รัญแท้งลูกก่อนวันที่ผมกับเขาจะทะเลาะกันสามวัน ผมเข้าใจว่าเขาไปอยู่กับชู้ทั้งที่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย”
“แล้วยังไง! มันเกี่ยวอะไรกับฉัน แล้วแกแน่ใจได
