ตอนที่9 ให้โอกาสตัวเอง
1698 คำ
คืนวันศุกร์หลังเลิกงาน รัญชิดาโดนลลิตาลากตัวพามาที่นี่ ทั้งที่ไม่อยากจะมาแต่เธอก็ไม่อาจต่อต้านความต้องการของเพื่อนรักได้
เสียงดนตรีขับกล่อมเบา ๆ กับบรรยากาศที่ผู้คนยังไม่พลุกพล่านมาก ทำให้รัญชิดารู้สึกดีและไม่อึดอัดใจเท่าไหร่นัก สองสาวเลือกนั่งที่มุมหนึ่งของร้านที่ดูเงียบกว่าโต๊ะอื่น ๆ สั่งอาหารมาสองสามอย่าง พูดคุยและเอ็นจอยชีวิตที่ตึงเครียดมาทั้งอาทิตย์
"ไปสรรหาร้านนี้มาจากไหนนะลิตา มาเที่ยวบ่อยหรือไงล่ะ" รัญชิดาถามเพื่อนสาวขึ้น เมื่อลลิตาเดินกลับมาหาพร้อมค็อกเทลสีสวยในแก้ว
"ไม่เคยมา แต่ยัยรดาสิมาบ่อย นางแนะนำฉันว่าต้องมาที่นี่ให้ได้ เห็นบอกว่าที่นี่มีแต่ผู้ชายงานดี โปรไฟล์เริ่ด ๆ มาเที่ยวกันทั้งนั้น"
"แล้วไงอ่ะ แกจะมาหาผู้ชายแถวนี้เหรอลิตา?" ลลิตายกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบ พร้อมกับพยักหน้ารับ ยิ้มแฉ่งส่งให้เพื่อนสาว
"อาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้ที่จะได้ผู้ชายจากที่นี่ อาจจะเป็นแกก็ได้นะเว้ยรัญที่จะโชคดี"
รัญชิดาส่ายหน้าไม่เห็นด้วย เพราะเธอไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน ไม่เคยเปิดใจ ไม่เคยอยากคุยกับใครเลยสักคน อยู่คนเดียวแบบนี้ก็ดีมากแล้ว เพราะหัวใจมันไม่ได้พร้อมสำหรับเรื่องแบบนั้นเลย
"ก็อย่างที่ฉันบอก แกควรจะมีความสุขกับชีวิตได้แล้ว แกเป็นทุกข์มานานแล้วนะเว้ย เขามีความสุขได้ แกก็ต้องมีความสุขให้ได้เหมือนกัน แกจมปลักกับอดีตไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะรัญ ฉันก็ยังเชื่อว่ามันต้องมีผู้ชายสักคนที่เขาจะทำให้แกมีความสุขได้จริง ๆ แล้วแกจะลืมผู้ชายคนนั้นที่ชื่อปัณณวิชญ์ได้ แกก็เห็นกับตาทุกวันนี่หว่าว่าชีวิตเขาหวานชื่นกับผู้หญิงคนใหม่มากแค่ไหน 3 อาทิตย์ที่ผ่านมาแกควรรู้แล้วไหมว่าควรจะต้องตัดใจสักที"
รัญชิดามองจ้องหน้าเพื่อนสาว จริงอย่างที่ลลิตาพูดทุกอย่าง เธอเห็นความรักความหวานชื่นของปัณณวิชญ์และขวัญชนกทุกวัน เพราะคนทั้งคู่ควงกันเดินผ่านหน้าโต๊ะที่เธอนั่งทำงานอยู่ แม้จะไม่อยากสนใจแต่สุดท้ายเธอก็ยังแอบมองความสุขของเขาอย่างอดใจไม่ไหว
"ถ้าคืนนี้ฉันเจอผู้ชายดี ๆ สักคน ฉันจะลองทำอย่างที่แกแนะนำก็แล้วกันลิตา"
"ให้มันได้อย่างนี้สิรัญ เราจะต้องเป็นรัญชิดาคนใหม่ เขามีความสุขได้เราก็ต้องมีความสุขให้ได้มากกว่า อย่าไปสนใจเลยพี่ปัณณ์ ให้มันรู้ไปสิวะว่าชีวิตนี้จะไม่มีผู้ชายที่ดีกว่านั้นหลงเหลืออยู่!"
สองสาวเพื่อนซี้นั่งพูดคุยกัน หัวเราะยิ้มร่ามีความสุขตามประสา เพราะนาน ๆ ครั้งรัญชิดาจะออกมาเที่ยวกับเพื่อนแบบนี้สักที
"เฮ้...บัดดี้!" เสียงเรียกทักที่ดังมาแต่ไกล ทำเอาสองสาวที่นั่งหัวเราะอยู่ต้องหันหน้ากลับไปมองทางด้านหลัง
"อ้าว! รดา มาได้ไงอ่ะ คิดถึงจะบ้า"
ทั้งรัญชิดาและลลิตาต่างยืนขึ้น โผเข้ากอดทักทายเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันมา
"ฉันก็คิดถึงแกสองคนมากเลยอ่ะ รัญลมอะไรหอบมาได้นะ ร้อยวันพันปีฉันชวนแกมาเที่ยวแบบนี้แกก็ไม่เคยจะมาสักครั้งเลย" รดาบอกพร้อมกับจับมือสาวทั้งสองไว้ด้วยความดีใจ
"โดนลิตาลากตัวมาสิ ฉันปฏิเสธไม่ได้หรอก" รัญชิดาบอกพร้อมกับหันไปส่ายหน้ายิ้มให้กับลลิตาอีกครั้ง
"ก็พามาเปิดหูเปิดตาไง เผื่อสักวันจะมีแฟนกับเขาสักคน" ลลิตารีบตอบกลับทันควัน
"เออ...จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าไม่ได้มาคนเดียว"
สามสาวพากันหันหน้ากลับไปมองชายหนุ่มอีกคนที่กำลังยืนยิ้มมองจ้องพวกเธออยู่
"มารู้จักพี่ชายฉันหน่อย เพิ่งกลับมาจากแอลเอเมื่อวานนี้ วันนี้ฉันก็เลยพามาเลี้ยงฉลองต้อนรับการกลับบ้าน นี่คุณชายเมธัส แกสองคนเรียกพี่เสือเหมือนฉันก็ได้นะ"
"สวัสดีค่ะพี่เสือ/สวัสดีค่ะพี่เสือ"
สองสาวรีบยกมือไหว้ทำความรู้จักด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร เขาก็รับไหว้ตอบและยิ้มรับด้วยความเป็นมิตรเหมือนกัน
"คนนี้รัญค่ะพี่เสือ ส่วนคนนี้ลิตา เพื่อนสนิทที่มหาลัยของน้องเอง" รดาแนะนำเพื่อน ๆ ให้กับพี่ชายได้รู้จัก สองสาวยิ้มรับให้ชายหนุ่มหน้าหล่อที่ดูเป็นมิตรตรงหน้า
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับสาว ๆ ได้ยินแต่รดาพูดถึงบ่อย ๆ ถ้าไม่รังเกียจพี่กับรดาขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยคนได้ไหมนะ"
เมธัสพูดคุยด้วยความเป็นกันเอง สายตาคมจับจ้องมองไปยังรัญชิดาเป็นพิเศษ เหมือนมีแรงดึงดูด เหมือนกับรักแรกพบ โดนต้องมนต์สะกดที่ไม่อาจหยุดมองหน้าอีกฝ่ายได้เลย
"ได้เลยค่ะ เชิญพี่เสือกับรดานั่งด้วยกันเลย เชิญค่ะ ๆ" ลลิตาตอบรับและเชื้อเชิญขึ้นทันที ทั้งสี่คนนั่งลงเก้าอี้ที่ว่าง รดานั่งคู่กับพี่ชาย ส่วนรัญชิดาก็นั่งคู่กับลลิตาอยู่อีกฝั่ง
"ฝึกงานเป็นไงบ้างอ่ะบัดดี้ มีหนุ่มหล่อมาแจกขนมจีบกันบ้างปะ?" รดาถามไถ่เพื่อนสาวทั้งสองคนขึ้นอีกครั้ง ชวนพูดคุยตามประสาเพื่อนที่ต้องฝึกงานต่างที่และไม่ได้เม้าท์มอยกันเหมือนแต่ก่อน
"ฉันเหรอ มีสิยะสวยและเฟรนลี่ขนาดนี้ ฮ่า ๆ ๆ" ลลิตาตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะหัวเราะไปตาม ๆ กัน
"แล้วรัญล่ะมีใครมาสนใจเป็นพิเศษหรือเปล่า?" รดาถามขึ้นอีกครั้ง รัญชิดาส่ายหน้ายิ้มส่งให้เช่นเคย
"ฉันไม่สนใจใครหรอกรดา ฉันก็เป็นฉันเหมือนเดิม เหมือนสามปีที่แกเคยรู้จักนั่นล่ะ"
"ไม่ไหว ๆ สวย ๆ แบบเรามันต้องมีแฟนนะถึงจะถูก แกสนใจพี่ชายฉันปะ หล่อ รวย โพรไฟล์เริ่ดนะ ดีกรีหนุ่มนักเรียนนอกเชียวนะ ที่สำคัญโสดยังไม่มีแฟน จริงไหมคะพี่เสือของน้อง" รดาหันไปยิ้มกับพี่ชาย เมธัสยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะหันไปมองรัญชิดาอีกครั้ง
"จริงครับ พี่กำลังมองหาคนรู้ใจอยู่ ถ้าน้องรัญยังไม่มีใคร พี่สนใจนะครับที่จะยื่นใบสมัครเป็นคนแรก" รัญชิดาถึงกับไปไม่เป็น เมื่อมีหนุ่มหล่อมาพูดด้วยแบบนี้ ดวงตากลมโตได้แต่จ้องมองเขาและนิ่งอึ้งจนทำตัวไม่ถูก
"โอ้โห!!! พี่เสือ นี่พี่สนใจรัญจริง ๆ เหรอคะเนี่ย! น้องแค่กะจะแซวเล่น ๆ นะ" รดาถึงกับต้องรีบแซวขึ้น
"บ้าหน่ารดา พี่เสือเขาก็แค่อารมณ์ดีเลยล้อเล่นไปงั้นแหละ" รัญชิดารีบตอบกลับ เมื่อปรับอารมณ์ของตัวเองได้ พร้อมกับยิ้มแหยส่งให้กับชายหนุ่มที่เพิ่งได้พบเจอ
"แล้วถ้าพี่จริงจังล่ะ รัญจะยอมเปิดโอกาสให้พี่ไหม?" รัญชิดามองหน้าคนที่ถามดวงตาไม่กระพริบ เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงห้านาที ทำไมพี่ชายของรดาถึงดูรุกเธอหนักมากขนาดนี้
"รับพี่ชายฉันไว้พิจารณาหน่อยเหอะรัญ เนี่ย! ฉันยังไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง วันนี้มาแปลก รักแรกพบหรือเปล่านะ ฉันใกล้จะมีพี่สะใภ้แล้วโว้ยยย!"
รัญชิดาถึงกับทำตัวไม่ถูก เพื่อนก็เชียร์ออกหน้าเกินไป ส่วนพี่ชายเพื่อนก็ดูจริงจังมากจนน่ากลัว เพิ่งเจอกันนะมันจะเป็นไปได้จริงเหรอ
"รัญแกควรลองนะเว้ย ผู้ชายเขาเปิดมาขนาดนี้แล้ว แกไม่ควรปิดกั้นตัวเอง แกอย่าลืมสิเขาไปไกลแล้ว และแกก็ควรจะให้โอกาสตัวเองได้พบรักครั้งใหม่บ้าง"
ลลิตากระซิบข้างหูเพื่อนสาวเบา ๆ รัญชิดาทำได้เพียงยิ้มส่งให้ชายหนุ่มคนตรงหน้า เขามองจ้องหน้าเธอตาไม่กระพริบ ชวนให้รู้สึกเขินแปลก ๆ
3 ปีที่ไม่เคยจะอยากพูดคุยกับผู้ชายคนไหน ไม่เคยอยากคิดจะลองเปิดใจให้ใคร แต่พอคิดถึงใบหน้าของปัณณวิชญ์และความรักที่กำลังเบ่งบานของเขา ทำให้วันนี้เธอต้องเปลี่ยนความคิดของตัวเองบ้างแล้วเหมือนกัน
"พี่อาจจะรุกหนักเร็วกันไป พี่อาจจะทำให้รัญกลัว ขอโทษนะครับ พอดีพี่ติดนิสัยเป็นคนพูดตรง ๆ แบบนี้ แต่ไม่เป็นไรถ้ารัญไม่ชอบพี่ก็จะไม่เซ้าซี้"
"ไม่ใช่หรอกค่ะพี่เสือ พอดีรัญไม่ค่อยได้คุยหรือได้พบปะใครเลยไม่รู้จะตอบยังไงทำตัวยังไงมากกว่า แต่รัญขอบคุณนะคะพี่เป็นคนแรกในรอบสามปีเลยที่รัญอยากคุยด้วย"
"ว้าว! พี่คงเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก ๆ เลยสินะครับ เอาเป็นว่าอาหารมื้อนี้พี่เป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง"
เสียงปรบมือและร้องโห่ยินดีจากน้องสาวและลลิตาก็ดังขึ้น รัญชิดามองจ้องหน้าเมธัส เขาก็มองจ้องหน้าเธอด้วยความเป็นมิตรและจริงใจกลับ ในใจของรัญชิดาเธอได้แต่บอกตัวเองว่าคิดถูกแล้ว เธอไม่ควรอยู่กับอดีตที่มันเจ็บปวดอีกต่อไป เธอควรให้โอกาสตัวเองได้มีความสุขกับชีวิตบ้าง
- ผู้เขียน
