ตอนที่5 ทำอะไรก็ผิด
1151 คำ
วันที่ 2 ของการทำงาน หลังจากที่เมื่อคืนนอนร้องไห้จนเกือบรุ่งสาง แต่ต้องมาทำงานในเช้าวันนี้ ดวงตาของรัญชิดายังคงมีร่องรอยบวมแดงให้ได้เห็น แม้เธอจะพยายามปกปิดด้วยเมคอัพมาอย่างดีแล้วก็ตาม แต่เพราะมันคือหน้าที่และสิ่งที่ต้องทำให้ดีที่สุดในตอนนี้ เธอจะไม่ยอมแพ้เพียงหัวใจมันไม่เข้มแข็งเพราะลืมเขาไม่ได้แบบนี้หรอก การที่ได้มาเห็นมารับรู้อาจจะทำให้ความรู้สึกของเธอด้านชาจนมันทำใจได้เร็วยิ่งขึ้น
"ใครเป็นคนจัดเรียงเอกสารนี้ ไม่ได้เรื่อง!"
แฟ้มเอกสารในมือของปัณณวิชญ์ถูกจับโยนเขวี้ยงใส่หน้าของรัญชิดาอย่างแรง ก่อนจะร่วงหล่นลงกับพื้น หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งอึ้งรองรับกับอารมณ์ที่กำลังโมโหด้วยความจำยอม
"รัญเป็นคนจัดเรียงเองค่ะ"
"ถ้าจะเรียงเอกสารแค่นี้ยังไม่ได้เรื่อง เธอจะไปทำอะไรได้ฮะรัญชิดา ถ้าไม่มีความสามารถอะไรขนาดนั้น จะเรียนให้เสียทุน เสียโอกาสคนอื่นเขาไปทำไม เธอไม่ควรมาฝึกงานที่นี่ด้วยซ้ำ พิจารณาตัวเองซะว่าตัวเองเหมาะที่จะมาทำให้คนอื่นเสียเวลาแบบนี้ด้วยหรือเปล่า"
ดวงตาคมดุที่จ้องมองมา ทำให้รัญชิดารู้สึกเกรงกลัวกับสายตาคู่นั้นของเขามาก เธอถึงกลับต้องรีบหลบไม่กล้ามองสบตาเขาเลยในเวลานี้
"ขอโทษค่ะ เดี๋ยวไปจัดการมาให้ใหม่ ขอตัวนะคะท่านประธาน"
"ไปทำอย่างอื่น ให้คุณอัยทำมาให้ฉันแทน เพราะเอกสารนี้มันสำคัญมาก ฉันไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดอีก ชงกาแฟก็ยังไม่ได้เรื่อง เรียงเอกสารแค่นี้ก็ทำไม่ได้ ทำไมไม่ตาย ๆ ไปซะถ้าเรื่องง่าย ๆ แค่นี้ยังทำไม่เป็น!"
รัญชิดาแหงนเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาอีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำขึ้นอย่างห้ามไม่ไหว ถ้าเป็นไปได้ใครจะอยากอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพราะชีวิตที่ผ่านมาก็ใช่ว่าเธอจะมีความสุขซะที่ไหน เขาไม่ต้องไล่ให้เธอไปตายหรอก ถึงไม่มีใครไล่เธอก็พยายามตายมาแล้วตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังรอดมาได้อยู่ดี คงเป็นเวรกรรมที่ต้องอยู่ชดใช้ให้หมด ถ้ามันถึงเวลานั้นที่ต้องไปเธอก็คงจะตายสมใจเขานั่นล่ะ
ความอ่อนแอที่มีในใจมันหลั่งไหลออกมาเป็นหยาดน้ำตาที่ไม่อาจห้ามได้ เธอไม่ได้อยากร้องไห้ เธอไม่อยากอ่อนแอให้เขาเห็น แต่คำพูดที่ได้ยินทำให้หัวใจที่เจ็บปวดยิ่งร้าวรานมากขึ้นกว่าเดิมร้อยเท่า
ปัณณวิชญ์รีบเบือนใบหน้าหนี เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของรัญชิดาเลยสักนิด สามปีที่คิดว่าลืมเธอได้ แต่ยิ่งเมื่อเห็นหน้าเขาก็ยิ่งเคียดแค้น จนไม่สามารถพูดจาดี ๆ กับเธอได้เลยสักคำ
"ออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ ถ้าไม่มีธุระอะไร ถ้าฉันไม่เรียกหาไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็น"
"ค่ะ"
รัญชิดาก้มหน้าลงหยิบแฟ้มเอกสารที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นขึ้นมากอบกุมเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องทำงานจนประตูห้องถูกปิดสนิท
เสียงร้องไห้สะอื้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาอัยราที่เพิ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำต้องรีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับถามไถ่ด้วยความห่วงใย
"เป็นอะไรนะรัญ เธอร้องไห้ทำไม บอสทำอะไรเธอหรือเปล่า?"
รัญชิดารีบปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างเร็ว จับจ้องมองคนตรงหน้าพร้อมกับฝืนยิ้มให้อีกครั้ง
"เปล่าค่ะ รัญแค่เรียงเอกสารผิดพลาดเอง เขาก็เลยไม่พอใจ เขาบอกให้พี่อัยทำไปให้ใหม่นะคะ"
"มันจะผิดได้ยังไง ก่อนที่เราจะเอาเข้าไปพี่ก็ตรวจเช็คอีกรอบแล้วนะ"
"ไม่รู้สิคะ เขาบอกว่าถ้าไม่จำเป็นไม่ให้รัญเข้าไปในห้องนั้นอีก พี่อัยให้รัญทำงานอย่างอื่นเถอะนะคะ"
"เฮ้อ...แค่วันที่ 2 เองนะบอสยังเอาเรื่องขนาดนี้ มีปัญหาอะไรกันมาก่อนหรือเปล่า ปกติบอสไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลแบบนี้เลย"
อัยราได้แต่จ้องมองหน้านึกสงสาร ไม่เข้าใจว่าเจ้านายที่แสนดีของเธอ ทำไมถึงเปลี่ยนไปเมื่อเจอหน้าเด็กฝึกงานคนนี้ ต้องมีอะไรแน่ ๆ แล้วมันคืออะไรนะ
"ไม่มีค่ะ เขาคงไม่พอใจที่ต้องมีรัญมาฝึกงานที่นี่ รัญคงทำงานไม่ได้เรื่องเองนั่นแหละพี่อัย"
"มา ๆ เดี๋ยวพี่ตรวจเช็คดูอีกรอบพี่จะเอาเข้าไปให้บอสเอง ส่วนรัญก็ไปถ่ายเอกสารการประชุมของวันพรุ่งนี้เตรียมไว้แล้วกันนะ"
"ค่ะ"
สองสาวแยกย้ายกันไปทำงานอีกครั้ง รัญชิดาถือเอกสารไปยังห้องที่ต้องถ่ายสำเนา อาการเหม่อลอยที่เดินไปเหมือนคนไร้จิตวิญญาณเลยในเวลานี้ ทำให้เผลอชนเข้าอย่างจังกับใครบางคน จนเอกสารในมือตกกระจายไปอยู่บนพื้น
"ขอโทษครับ น้องเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"
ชายหนุ่มรีบก้มเก็บเอกสารที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาให้จนหมดทุกแผ่น รวบรวมเข้าด้วยกันยื่นส่งคืนให้กับเจ้าของ เขานิ่งอึ้งไปชั่วครู่เพ่งมองคนที่พบเจอเหมือนกับมีคำถาม
"ขอโทษนะคะ รัญซุ่มซ่ามเองคุณเป็นอะไรหรือเปล่า"
"รัญ ที่เคยเป็นแฟนเก่าไอ้ปัณณ์หรือเปล่า เราจำพี่ได้ไหม?"
รัญชิดาถึงกับขมวดคิ้ว ครุ่นคิดกับคำถามของคนตรงหน้า เขารู้จักเธอด้วยเหรอนี่
"ขอโทษค่ะรัญจำไม่ได้"
"พี่ชื่อบอสไง เป็นเพื่อนไอ้ปัณณ์มัน เราเคยเจอกัน 2 ครั้ง ไม่คิดเลยว่าจะเจอกันอีกที่นี่ มาฝึกงานที่นี่เหรอครับ แล้วทำไมเดินเหม่อมาแบบนี้ล่ะ"
"ไม่มีอะไรค่ะ รัญแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขอโทษนะคะที่เดินชนพี่บอสเข้า"
"ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก แล้วเราล่ะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"
"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร"
ใบหน้าหล่อของรัชวินยื่นไปมองคนตรงหน้า สำรวจความไม่ปกติของใบหน้าสวยหวานที่เผยให้ได้เห็น
"ร้องไห้มาเหรอ ไอ้ปัณณ์มันทำอะไรเราหรือเปล่า?"
"ไม่ได้ทำค่ะ ท่านประธานไม่ได้ทำอะไรรัญเลย รัญขอตัวก่อนนะคะ มีงานให้ต้องทำ" รัญชิดารีบเดินหนีจากรัชวินไปอย่างเร็ว ไม่อยากพูดคุยกับใครทั้งนั้นในตอนนี้
ชายหนุ่มมองตามหลังจนอีกคนหายลับไปกับตา เขาถึงได้เดินตรงไปยังห้องประธานใหญ่ของบริษัทด้วยความสงสัยจนต้องอยากหาคำตอบ
- ผู้เขียน
