ตอนที่12 พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
1659 คำ
ก่อนนอนในค่ำคืนนี้
ลลิตาเพิ่งอ่านนิยายเรื่องโปรดเสร็จพอดี เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รัญชิดาเพิ่งคุยโทรศัพท์กลับมานอนลงบนเตียงอีกครั้ง
"พี่เสือนี่ก็ขยันโทรมาหาจังเลยนะ พี่เขาคงชอบแกมาก ฉันดีใจที่เห็นแกยิ้มได้อย่างตอนนี้ แกก็เริ่มชอบเขาแล้วใช่ปะรัญ"
รัญชิดานอนตะแคงข้างหันหน้าไปจ้องมองเพื่อนสาวที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่
"ฉันจะไม่ปิดกั้นตัวเองแล้วลิตา มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องเปิดใจรับคนใหม่บ้าง พี่เสือเขาดีกับฉันมากนะ ไม่มีใครเอาอกเอาใจฉันแบบนี้มานานแล้ว เวลาได้คุยกับพี่เขาฉันก็รู้สึกดี แต่มันจะใช่ความรักหรือเปล่าฉันก็ยังตอบไม่ได้ ฉันรู้เพียงแค่ว่าฉันต้องเดินไปข้างหน้าให้มีความสุขบ้างแค่นั้น"
"เรื่องของหัวใจมันก็ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้แหละ แกเพิ่งจะรู้จักเขาได้ไม่นานฉันเชื่อนะว่าพี่เสือจะทำให้แกยิ้มได้มากกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่ ยัยรดานางบอกว่าพี่ชายนางเอาจริงนะเว้ย ถึงกับขั้นวางแผนจะแต่งงานกับแกโน่น กรี๊ดดด ฉันอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว ถ้าแกลงเอยกับพี่เสือจริงฉันจะดีใจที่สุดในโลก"
"ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่ฉันก็สะดวกใจนะที่จะไปไหนมาไหนกับพี่เขาแบบนี้ พี่เขาให้เกียรติผู้หญิงดี ไม่รังเกียจฉันด้วย รดาไปพูดอะไรกับพี่บ้างก็ไม่รู้สิ คงนินทาฉันให้พี่ฟังหมดแล้วละมั้งยัยนั่น"
"อย่างน้อยพ่อแม่เขาก็เอ็นดูแกนะ เป็นคนรวยแต่ไม่เคยดูถูกคนจนอย่างพวกเราเลย แกก็ดูสิเวลาเราไปเที่ยวบ้านรดา เขาก็ยังต้อนรับขับสู้ดีมาก ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมรดากับพี่เสือถึงได้เป็นคนน่ารักน่าคบหาขนาดนี้ เพราะพ่อแม่เขาสอนมาดี ถ้าแกได้ไปเป็นลูกสะใภ้บ้านนั้นจริง ชีวิตแกคงจะเหมือนเจ้าหญิงดี ๆ นั่นแหละยัยรัญ" ลลิตาถึงกับยิ้มปลื้ม แค่คิดก็มีความสุขไปด้วยแล้ว
"ฉันเพิ่งรู้จักพี่เขาได้ไม่กี่วันเองนะ ฉันยังไม่ได้คิดไปถึงเรื่องโน้นหรอกลิตา นอนกันเถอะดึกแล้วพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีกนะ"
"จะรีบนอนไปไหนฉันยังคุยด้วยไม่เสร็จเลย วันนี้พี่เสือไปรับแกที่ทำงานอิตาพี่ปัณณ์มันเห็นไหม?"
"ไม่รู้สิ วันนี้ก็ยังเรียกฉันไปต่อว่าอยู่เลย สั่งห้ามไม่ให้ใครส่งของมาให้ฉันที่บริษัท เขาบอกมันคือกฎ"
"เหอะ!! มันคือกฎ!! กฎบ้ากฎบออะไรกันล่ะ จะกันซีนแกล่ะสิไม่ว่า อย่าบอกนะว่าจะมาหวงก้างทีหลัง ถ้าทำแบบนั้นจริงก็คงจะโคตรเห็นแก่ตัว ตัวเองก็มีแฟนไปแล้ว เขาจะไม่ให้แกมีใครคนใหม่เลยหรือยังไงวะ" ลลิตาถึงกับทำท่าทางเบะปากมองบนเมื่อนึกถึงหน้าปัณณวิชญ์และแฟนสาวของเขา
"เขาไม่ได้อะไรกับฉันหรอกลิตา เขามีคนรักของเขาอยู่แล้ว เขาจะมาสนใจฉันทำไมกัน เขาโกรธเขาเกลียด เขาไม่อยากมองหน้าฉันแกก็รู้ มันก็คงเป็นกฎระเบียบของบริษัทเขาจริงนั่นแหละ แต่ก็ช่างมันเถอะแค่ปีเดียวที่ต้องทนอยู่และอยู่ให้ทน"
"แกไม่ต้องไปสนหรอกรัญ เขาก็มีแฟนใหม่ได้ แล้วทำไมแกจะมีไม่ได้ล่ะ มูฟออนไปข้างหน้าแบบสวย ๆ ไปให้ถึงวันที่ได้แต่งงานกับพี่เสือไปเลยนะ ฉันกับรดาเชียร์แกกับพี่เสือเต็มที่เลย"
"อนาคตมันก็เป็นอนาคตแหละ อย่าเพิ่งคาดหวังไปเลยลิตา ฉันขออยู่กับปัจจุบันดีกว่านะ"
"แต่อนาคตมันก็อยู่ในมือแกนะเว้ย แกเลือกได้ แกกำหนดทิศทางจะให้มันเป็นอย่างที่แกหวังได้ พี่เสือก็ทอดสะพานมาขนาดนี้แล้ว ทุกอย่างมันอยู่ที่แกล้วน ๆ เลยรัญ"
"ถ้าฉันโชคดี ฉันก็คงจะมีชีวิตคู่ที่อยู่ด้วยกันและมีความสุข ไม่ต้องทนทุกข์อย่างที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้"
"แกเป็นคนดีนะเว้ย แกต้องได้พบเจอผู้ชายดี ๆ แน่นอน" ลลิตายกมือขึ้นจับแก้มเพื่อนสาวเบา ๆ
"ถ้าฉันมีแฟนแกจะไม่เหงาแย่หรอลิตา?"
"ฮ่า ๆ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ทำชีวิตแกให้มีความสุขเถอะ ถ้าแกมีแฟนฉันก็อาจจะหาแฟนสักคนเหมือนกัน"
"แหนะ!! พูดแบบนี้มีคนมาจีบแล้วใช่ป่ะ คนในบริษัทนั้นเหรอ หรือว่าใคร?"
รัญชิดายกนิ้วชี้หน้าเพื่อน ทำหน้าตาเหมือนอยากรู้และอยากได้คำตอบเดี๋ยวนี้เลย!
"ไม่บอก นอนเถอะฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน"
รัญชิดายิ้มส่งให้ พร้อมกับพยักหน้ารับเบา ๆ ลลิตาขยับตัวลงนอนก่อนที่ไฟในห้องพักจะดับมืดสนิทลง
°°°°
จากหนึ่งอาทิตย์ก็กลายเป็นหนึ่งเดือน ที่ชีวิตใหม่ของรัญชิดากำลังจะเริ่มมีความสุขและสดใสขึ้น ความสนิทสนมของเธอและเมธัสกำลังเป็นไปได้ดี ชายหนุ่มขยันไปรับไปส่ง ทำคะแนนเพื่อเอาชนะใจหญิงสาวตามความตั้งใจที่มีไว้ตั้งแต่วันแรก จากตอนแรกที่รัญชิดาเปิดแง้มประตูหัวใจเพียงน้อยนิด ตอนนี้เธอเปิดกว้างพร้อมที่จะรับเขาเข้ามาอย่างแท้จริง
ปัณณวิชญ์ดูเหมือนจะไม่สนใจอีกฝ่าย แต่รัญชิดาหารู้ไม่ว่าภายใต้สีหน้าที่เงียบขรึม ทีท่าที่ไม่เคยสนใจเธอแต่เขากลับรู้ทุกความเคลื่อนไหวและทุกสิ่งที่หญิงสาวกำลังทำอยู่
รัญชิดากำลังจะเดินขึ้นห้องพักหลังจากที่ลงจากรถคันหรูที่เพิ่งขับวิ่งมาส่งและขับออกไปได้ไม่ถึงสามนาทีเลย วันนี้เธอนัดดูหนังเรื่องใหม่กับเมธัส หลังจากที่เลิกงานเขาก็มารับที่หน้าบริษัทเช่นเดิม หญิงสาวกำลังค้นหากุญแจจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของปัณณวิชญ์ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เธอได้แต่นิ่งอึ้งแทบไม่กล้าเดินต่อ ไม่คิดเลยว่าเจ้านายจะมายืนอยู่ที่หน้าทางขึ้นอพาร์ตเม้นต์แห่งนี้ได้
“คุณปัณณ์ มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”
“ตกใจมากงั้นสิที่เห็นหน้าฉัน” ใบหน้าที่ดูนิ่งเรียบถามกลับ ดวงตาคมจ้องมองหน้าเธอไม่วางสายตา
“เอ่อ...รัญแค่แปลกใจค่ะ ตกลงคุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”
“แค่ขับรถผ่านมาก็เลยแวะมาดูเฉย ๆ แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพสวีทหวานของเธอกับผู้ชายคนนั้น เขาดูรวยนี่ หาผู้ชายแต่ละคนได้ดีมากเลยนะ รสนิยมดีไม่ใช่ย่อย แต่น่าแปลกใจทำไมเขายังให้เธออยู่อพาร์ตเม้นต์ตรงนี้เหมือนเดิมนะ เขาไม่ซื้อคอนโดดี ๆ ให้เธออยู่หรือยังไงกัน หรือว่าเป็นแค่ผู้หญิงที่เขาซื้อกินแค่ชั่วครั้งชั่วคราว?”
เพียะ!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงฝ่ามือที่ตกกระทบ พร้อมกับหันกลับมาจ้องมองด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราดขึ้นอีกครั้ง
“กล้าตบหน้าฉันงั้นสิ คิดว่าฉันไม่กล้าทำคืนหรือไงฮะ!”
รัญชิดาเชิดหน้าขึ้น ไม่เกรงกลัวสายตาคมดุนั้นที่จ้องมองหน้าเธอเลย
คำพูดต่อว่าที่ดูน่ารังเกียจ ทำให้รัญชิดาจ้องมองหน้าเขาตาเขม็ง เธอไม่ได้อยากยุ่งกับเขา ไม่อยากพูดคุยกับเขา แต่ทำไมเขาถึงต้องมาวุ่นวายกับเธอในตอนนี้ ทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ ทั้งนั้น
“เรื่องของรัญมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนี่คะ คุณจะอยากมายุ่งทำไม”
“ไอ้ชู้รักของเธอคนนั้นมันไปไหน คนนี้ผัวใหม่งั้นสิ ตั้งแต่เลิกกับฉันไปเธอมีกี่ผัวแล้วรัญชิดา!”
“จะมีกี่คนมันก็เรื่องของรัญค่ะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย ขอทางด้วยค่ะรัญจะขึ้นไปพัก” หญิงสาวทำทีท่าจะเดินหนีจากไป แต่ฝ่ามือหนากลับกระชากลากดึงเธอให้ไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น
“คุณปัณณ์ ปล่อยรัญเดี๋ยวนี้เลยนะ จะพาไปไหนรัญไม่ไปกับคุณหรอก”
เสียงต่อต้านที่ดังขึ้นไม่ได้เข้าหูของเขาเลยสักนิด ร่างของรัญชิดาถูกผลักให้เข้าไปนั่งบนเบาะ ก่อนที่เขาจะเข้าไปนั่งข้าง ๆ เธอ
“ออกรถ”
“ไปไหนครับคุณปัณณ์?”
“คอนโดฉัน เรื่องนี้แกห้ามบอกใคร เข้าใจไหม”
เสียงทุ้มเอ่ยสั่ง ก่อนที่คนขับรถจะทำตามคำสั่งนั้นของเจ้านายทันที
“รัญไม่ไป ปล่อยรัญลงจากรถเดี๋ยวนี้เลยนะคุณปัณณ์!”
“หุบปาก หนวกหู นั่งอยู่เฉย ๆ มันจะตายหรือไงฮะ!”
ใบหน้าคมดุที่หันมาตะคอกใส่หน้า ทำให้รัญชิดาต้องนิ่งเงียบ นั่งหดตัวลีบขยับไปจนติดข้างประตูรถ ไม่กล้ามองสบตาเขาอีก นึกกลัวใจไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกับเธอกันแน่ ทั้งที่เขาดูไม่สนใจ ไม่ใส่ใจแต่ทำไมตอนนี้เขาต้องมาพาตัวเธอให้นั่งรถไปกับเขาแบบนี้ด้วย
- ผู้เขียน
