ใช้เวลาเกือบ 20 นาทีจากที่พักของรัญชิดามาจนถึงคอนโดที่พักของเขา ร่างสูงลงไปยืนรออยู่ภายนอกรถ แต่รัญชิดากลับไม่ยอมลงจากรถเลย จนต้องโดนเขาฉุดกระชากลากพาตัวให้ออกมาจากรถจนได้ เขายังลากดึงแขนข้างซ้ายของเธอแรง ๆ จนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง
“รัญเจ็บนะคะ คุณจะดึงแรงไปไหนแขนรัญจะหัก”
“ไม่อยากให้ทำแรงก็เดินเองให้มันได้สิ”
“แต่รัญไม่ไป คุณจะพารัญมาที่นี่ทำไมคะ รัญจะกลับห้อง”
ปัณณวิชญ์ไม่อาจทนรำคาญหูไปนานมากกว่านี้อีกแล้ว จากที่ดึงกระชากเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนมาเป็นยกอุ้มร่างเล็กในชุดนักศึกษาขึ้นพาดบ่าพาเดินหายเข้าไปในลิฟต์ และเพียงไม่กี่นาทีก็เข้ามาอยู่ภายในห้องพักของเขาเป็นที่เรียบร้อย ร่างเล็กของรัญชิดาถูกทิ้งลงบนโซฟากลางห้องอย่างแรงจนดีดตัวขึ้นลงอัตโนมัติ เขาไม่ได้สนใจเลยว่าร่างกายเธอจะกระดูกแตกหักหรือเปล่า
“โอ้ย!” รัญชิดาถึงกับเจ็บจุกจนร้องเสียงหลง จ้องมองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจเช่
