ลลิตากระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก เพื่อนรักไม่ได้กลับห้องมาทั้งคืน โทรติดต่อหาก็ไม่ได้ โทรศัพท์ไปถามรดากับเมธัสก็ไม่มีใครเห็น แทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมัวแต่นั่งรอโทรศัพท์จากเพื่อน จนกระทั่งรุ่งเช้าของวันใหม่เสียงไขกุญแจห้องพักก็ดังขึ้น ทำเอาลลิตาที่นั่งสัปหงกรออยู่ที่ห้องรับแขกถึงกับรีบดีดตัวลุกขึ้น เดินตรงไปหาเพื่อนสาวที่เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องพัก
“รัญ แกหายไปไหนมาทั้งคืน ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่”
ใบหน้าที่ดูอิดโรย ดวงตาบวมแดงที่ดูเศร้า เธอนอนร้องไห้มาทั้งคืน จนน้ำตาไม่มีให้รินไหลได้อีกแล้ว
“สภาพแกทำไมเป็นแบบนี้ ใครทำอะไรแกรัญ ไอ้พี่ปัณณ์หรือเปล่า มันทำอะไรแก บอกฉันมาฉันจะไปเอาเรื่องมันเอง”
รัญชิดาโผเข้ากอดเพื่อนรักอย่างหาที่พึ่งพิงอีกครั้ง ตัวเธอสั่นเทาจนแทบไม่มีแรงจะยืนได้ไหว อยากหนีออกจากห้องนั้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ก็ทำอย่างที่ใจนึกคิดไม่ได้
ลลิตาประคองพาร่างกายที่บอบช้ำมานั่ง
