รัญชิดาที่ลืมตาตื่นเกือบเที่ยงวัน ปวดเมื่อยเนื้อตัวจนแทบขยับตัวไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเขาเอาความแค้น ความโกรธที่มีกระทำย่ำยีกับร่างกายของเธอ เหมือนเธอเป็นเครื่องระบายความใคร่ที่ไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่สนใจแม้แต่คำอ้อนวอนร้องขอ แม้จะร้องไห้ให้ตายเขาก็ไม่สนใจเลย
“อย่าอ่อนแอนะรัญ เธอต้องเข้มแข็งให้ได้มากกว่าเก่า เธอเก่ง เธอต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้อีกครั้งนะรัญ”
คำพูดปลอบใจตัวเองก็ดังขึ้น พยายามเข้มแข็งให้ได้ ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ข้อมือข้างซ้ายที่เป็นรอยแผลเป็นนูนเด่น สิ่งย้ำเตือนจิตใจให้ชีวิตต้องก้าวผ่านทุกอย่างไปให้ได้ในทุก ๆ วันของชีวิต เธอจะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีก จะไม่กลับไปเจ็บปวดแบบนั้นอีกแล้ว เป็นคำสัญญาเดียวที่เธอพยายามพูดกับตัวเองในทุกวัน
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้ต้องหยิบจับขึ้นมากดรับสาย
“ค่ะพี่เสือ”
“อยู่ไหนน่ะรัญ ลิตาโทรหารัญวุ่นวายไปหมดเมื่อคืนนี้ ใครทำอ
