จ้าวไป่เฟิงบอกตอนที่ถอดเสื้อคลุมออก โยนมันไปที่โซฟาเล็กข้างเตียงอย่างแม่นยำ อวดเนื้อตัวท่อนบนที่เปลือยเปล่าส่วนท่อนล่างเขายังคงสวมกางเกงขายาวกรอมเท้าเอาไว้ มือหนาเอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียง ความสว่างที่เคยมีเลือนหายไป เหลือไว้เพียงแค่แสงสลัวจากดวงจันทร์นวลผ่องที่ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา
“คุณจ้าวจะนอนที่นี่หรือคะ” พราวเพตราถามขึ้นตอนที่จ้าวไป่เฟิงดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งร่างของเธอและเขา
“ทำไม ฉันนอนนี่ไม่ได้” จ้าวไป่เฟิงตะแคงตัวใช้ศอกยันที่นอนมือค้ำศีรษะหันมาถามพราวเพตราที่นอนยึดผ้าห่มเอาไว้แน่น
“พราวแค่ถามเฉยๆ ค่ะ ทำไมต้องดุด้วย”
พราวเพตราเอ่ยอย่างน้อยใจเพราะน้ำเสียงที่พราวเพตราคิดว่าเข้มงวดทั้งที่ในความเป็นจริงจ้าวไป่เฟิงพูดด้วยโทนเสียงปกติที่ใช้อยู่เป็นประจำ แต่อาาจจะเป็นเพราะฮอร์โมนที่เปลี่ยนแปลงจึงทำให้พราวเพตราอารมณ์อ่อนไหวอย่างง่ายดาย
“ไม่ได้ดุ แค่ถามเหมือนกัน”
น้ำเสียงที่มาเฟียหนุ่ม
