มื้อค่ำของคฤหาสน์ตระกูลจ้าวเริ่มเวลาหนึ่งทุ่มตรง พราวเพตรากลับมาถึงคฤหาสน์ราวๆ หกโมงเย็น แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จ้าวไป่เฟิงจะมีแขกเพราะพราวเพตราได้ยินเสียงสนทนากันดังมาจากห้องโถง หญิงสาวรีบเดินเลี่ยงเพราะคิดว่าบางทีจ้าวไป่เฟิงอาจไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธออยู่ที่นี่ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันได ร่างสูงของจ้าวไป่เฟิงก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า
“วันนี้ฉันมีแขก เดี๋ยวมื้อค่ำให้แม่บ้านยกขึ้นไปให้บนห้อง เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ไม่ค่ะ”
“อืม”
จ้าวไป่เฟิงครางรับ พราวเพตราจึงเบี่ยงเท้าไปอีกทางเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมหลบ หากแต่พอก้าวขึ้นบันได หญิงสาวกลับเสียการทรงตัว ดีที่จ้าวไป่เฟิงเข้ามาประคองเอาไว้ได้ทัน
“ระวังหน่อยสิ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวนะ ทีหลังไม่ต้องมาขึ้นบันได ไปใช้ลิฟต์แทน”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม คนท้องทั้งตกใจทั้งน้อยใจ ในยามปกติพราวเพตราอาจไม่ใช่คนที่คิดเล็กคิดน้อย หรือน้อยใจกับคำพูดที่ไม่ค่อยรื่น
