สนามบินสุวรรณภูมิ
ผมเดินตัวปลิวมารอเเม่ที่สนามบิน ส่วนข้าวของของผมน่ะหรอนู่นฮะพี่ครามจัดการเเบกของให้ผมทุกอย่าง เเต่กว่าจะได้ออกมาก็เล่นปาไปจะบ่ายโมงอยู่เเล้ว เขาเองก็เล่นรั้งผมไว้ไม่ยอมให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำเลยกว่าจะเกลี่ยกล่อมจนยอมก็เล่นเสียเวลาไปซะเยอะเลย
"อะนี่ของเรา"พี่ครามยื่นโทรศัพท์ไอโฟนของผมที่ถูกลืมมาหลายอาทิตย์ ผมรับมันมาเเล้วเก็บลงใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง เเต่ยังไม่ทันถึงสามวิเลยด้วยซ้ำโทรศัพท์ผมมันก็ดังขึ้น ผมล้วงมันขึ้นมาเเล้วขมวดคิ้วเเน่นก่อนจะหลุดขำออกมาเพราะเบอร์ที่โทรเข้ามาถูกเมมไว้ว่า 'สามีน้องริว'
"สามีน้องริว งั้นหรอฮะ ฮ่ะๆ ๆ .."ผมหันโทรศัพท์ไปให้คนตัวสูงดูก็พบว่าเขากดวางสายเเล้วยัดไอโฟนตัวเองเก็บลงกระเป๋าไปเรียบร้อย
"อย่ามาหัวเราะพี่นะ พี่เขินนะเว้ย"
"ว้ายๆ คนอะไรหน้าเเดง"ผมว่าพลางเอานิ้วจิ้มไปที่เเก้มนิ่มๆ ของคนตัวสูง
ตอนนี้อาการเขินจนหน้าเเดงรามไปถึงใบหูของพี่ครา
