ด้วยความที่เกรงว่าเรื่องสายลมรักที่จะพัดหวนสู่ชีวิตของมนพัทธ์ทำให้เนตรตรียาเป็นกังวลอย่างมาก หล่อนอยู่ข้างเพื่อนมาตลอดและไม่น่าเชื่อว่าอกหักพร้อมๆ กัน มนพัทธ์นั้นจะเป็นฝ่ายเข้มแข็งได้ก่อนหล่อนเสียอีก คงเพราะมีลูกมาช่วยเพิ่มพลังใจ
“ทำไมเราไม่มีลูกบ้างนะ” เปรยกับตัวเองเบาๆ เพียงลำพัง ยามเมื่อขับรถกลับมายังที่พักของตัวเอง แม้จะเกลียดภูชิตและต้องพยายามอย่างมากที่จะสะบัดเขาให้หลุดจากวงจรชีวิต และยากกว่าหลายเท่าสำหรับการสะบัดเขาให้หลุดจากหัวใจ แต่หากต้องอุ้มท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาและถ้าเด็กน่ารักเหมือนยายหนูลูกพีชลูกแพร์เนตรตรียาก็คิดว่ามันคงไม่ได้แย่เกินไป
“บ้าแล้วยายตรี ไปคิดอย่างนั้นทำไม”
เอ็ดตัวเองเมื่อคิดว่าไม่ควรคิดถึงเขา เพราะตัดขาดกันไปนานไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง แม้จะรู้ความเป็นไปของเขาบ้าง และก่อนจะตัดขาดกันเขาก็พยายามเข้าหาหล่อนและพยายามพูดคำหวาน หากแต่หล่อนตัดรอนและจบกับเขาแบบไม่ค
