ไม่มีเหตุผลสำหรับการหนีหรือว่าปกปิดอีกต่อไปแล้ว
มนพัทธ์ฝากลูกไว้กับผู้เป็นป้าแล้วเดินตามธีภพออกไปยังสนามหน้าบ้าน เห็นใบหน้าเรียบนิ่งของคนตัวสูงแล้วทั้งขลาดกลัวทั้งเจ็บปวดสะท้อนในอกยิ่งกว่าไฟสุม เขากำลังโกรธหล่อนมาก มากกว่าที่เคยโกรธในครั้งไหนๆ
“มีเหตุผลอะไรที่ทำอย่างนี้ เธอทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไงมนพัทธ์”
“...” หญิงสาวไม่มีคำพูดใด ยามที่มองหน้าเขาด้วยความเฉยชา มีแต่น้ำตาแห่งความอัดอั้นเท่านั้นที่ไหลออกมา
หล่อนเองไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาจริงๆ
“ถ้าฉันไม่บังเอิญมาเจอ ตลอดชีวิตนี้ เธอจะไม่พูดเรื่องลูกใช่ไหม”
คำถามของเขาทำให้หญิงสาวอดมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อไม่ได้ ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่เขาไล่หล่อนออกมาจากชีวิตแล้ว และบอกชัดว่าไม่ต้องการแม้แต่จะเห็นหน้าหล่อนอีก จะให้หล่อนบากหน้าไปพูดกับเขาอีกได้อย่างไร
“มนออกมาจากชีวิตคุณแล้ว มนก็ไม่รู้ว่ามนจะพูดเรื่องลูกอีกยังไงในเมื่อเราสองคนแยกกันแล้ว”
“
