เมื่อถึงโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลางธีภพก็ช่วยมนพัทธ์อุ้มลูกสาวมานั่งบนรถเข็นแบบสองชั้นในคันเดียวด้วยความทุลักทุเลเช่นเคยเพราะไม่เคยดูแลเด็กเล็กมาก่อน
“ลูกพีชลูกแพร์ดูคุ้นกับการเดินทางนะ เวลาอยู่บนคาร์ซีทกับรถเข็นจะนิ่ง”
มนพัทธ์ยิ้มน้อยๆ เมื่อเขาทัก สิ่งเหล่านี้คือความเคยชินของหล่อน แต่เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเขา เสียงพูด เสียงหัวเราะของลูก ล้วนได้รับการสนใจจากเขาเป็นอย่างมาก หล่อนเคยคิดว่าจะเก็บลูกเป็นของหล่อนคนเดียวไม่ให้เขาได้เห็นหน้าหรือแตะต้อง แต่มันคงไม่ยุติธรรม ถ้าเขายอมรับลูกอย่างน้อยปู่อย่างธนาก็จะได้เห็นหน้าหลาน และได้เห็นพัฒนาการของยายหนูทั้งสอง เพราะครึ่งหนึ่งของสายเลือดในตัวลูกเป็นวิชญ์วิศิษฐ์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ อยากใจดำแค่ไหนก็ทำไม่ลง
“รู้อยู่รู้กินแต่เด็กแล้วค่ะ ใครๆ ก็ว่าเป็นเด็กเลี้ยงง่าย” คงรู้ว่าแม่ต้องลำบาก ยายหนูทั้งสองถึงได้สดใสน่ารัก แม้วัยเด็กก็เลี้ยงง่ายไม่ได้งอแงมากเท่า
