ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าไม่ใช่ความฝัน คนที่ตระกองกอดหล่อนในยามรุ่งอรุณคือสามีที่หล่อนเคยคิดว่าจะได้เพียงทะเบียนสมรสมากอด ตอนนี้เขากอดหล่อนอยู่ในห้องนอนของเขาซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่เขาเคยหวงแหน หล่อนเข้ามาที่นี่เพราะความต้องการของเขา
และเขาก็ไม่ได้ต้องการให้หล่อนออกไป มนพัทธ์ขยับตัวนิดๆ ออกอาการหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หล่อนเดินตามเขาเข้ามาในห้องเรียบๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความเป็นเขาผู้ชายที่ทำให้หล่อนตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่เขาก็แสนร้ายกาจในบางครั้ง ครั้นเมื่อเขาทำดีด้วยมีหรือที่หล่อนจะต้านทานไหว แม้จะอิ่มเอมที่เขากับหล่อนไม่ได้จบกันหากแต่ในใจก็เต็มไปด้วยความระแวงและไม่แน่ใจและมีความกลัวแฝงอยู่ลึกๆ อย่างบอกไม่ถูก
“ระหว่างเรามันเหมือนคนที่เดินด้วยกันมาเกินครึ่งทางแล้ว ฉันไม่อยากไปเริ่มเดินใหม่เลยเลือกที่จะเดินต่อ”
พยายามที่จะขยับเบาๆ ไม่รบกวนการนอนในวันห
