อย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด ผมโง่เองที่ไม่รู้ตัวเลยว่าผมขาดคุณไม่ได้ ผมคิดถึงคุณตลอดเวลาที่ไม่ได้เห็นหน้าจนจะบ้าอยู่แล้ว”
ทุกคำพูดที่เขาพรั่งพรูเหมือนหนามยอกหัวใจหญิงสาวให้ปวดร้าวมากขึ้นทวีคูณ นี่มันเกิดอะไรขึ้น...เธอต่างหากที่กำลังจะบ้า โลกของเธอเหมือนถูกเหวี่ยงอย่างแรงจนหมุนกลับข้างและมันก็ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เขาทำในตอนนี้
“ได้โปรด...เซบาสเตียน...ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้”
มีนาออกแรงดันตัวของเธอห่างจากอ้อมกอดที่รัดแน่น เธอพยายามขัดขืนจนในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ทว่านัยน์ตาซึ่งมีประกายสีคล้ายพี่ชายคู่นั้นกำลังหลอมละลายความเข้มแข็งของเธอ
“มีน..ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณ ขอแค่คุณเข้าใจและให้อภัยผม”
เขายังเว้าวอนและทำให้ร่างแน่งน้อยอึ้งไปชั่วครู่ เธอกุมเอกสารในมืออันสั่นเทาไว้แน่นก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยเสียงอันแห้งแหบ
“ขอโทษค่ะ เซบาสเตียน...ฉันต้องรีบเอาเอกสารไปส่งแล้
