บทที่ 47
“เอ็งเป็นบ้าอะไรของเอ็งน่ะ ทำไมจู่ๆ ก็คิดจะกลับไปอยู่ที่ขอนแก่น ไหนว่าจะอยู่กับข้ากับพ่อของเอ็งยังไงล่ะ” พันทิพาโวยวายไม่เข้าใจ เมื่อจู่ๆ ลูกสาวก็เข้ามากราบลาตัวเองและสามี
“นั่นสิ ไปขอนแก่นจะไปทำอะไร ที่นั่นก็มีแต่บ่อตกปลา ไม่มีอะไรให้ทำหรอก” ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วงไม่ต่างจากคนเป็นแม่เลยแม้แต่น้อย
“พราวคิดถึงป้าไพน่ะจ้ะ เลยอยากจะกลับไปช่วยงานที่บ่อปลา แล้วพราวจะโทรหาพ่อกับแม่บ่อยๆ นะจ๊ะ” พราวเนตรพยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตาก็ยังรินไหลออกมาอยู่ดี
พันทิพามองหน้าลูกสาว ก่อนจะเอ่ยถามอย่างข้องใจ “แน่ใจนะว่าที่หนีไปขอนแก่น ไม่ได้หนีปัญหาอะไรน่ะ”
สายตารู้ทันของแม่ทำให้หล่อนต้องเสหลบสายตา และพูดปดอย่างไม่มีทางเลือก
“ไม่...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะแม่ พราวเบื่อกรุงเทพฯ จริงๆ จ้ะ”
หล่อนได้ยินเสียงของมารดาถอนหายใจ ก่อนจะพูดออกมา “อยากไปก็ไปข้าไม่ขัดขวางหรอก แต่ถ้าอยากกลับมาที่นี่ก็บอกล่ะ เด
