ความหงุดหงิิดที่พึงมี ค่อยๆจางหาย เมื่อทันทีที่อีกคนหายเข้าไปในห้องน้ำ มะนาวก็เลือกที่จะออกมาดับความหงุดหงิดที่ริมระเบียง ยอมรับว่าตั้งแต่ที่ได้เผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้น ภาพของหล่อนที่เธอเผลอจินตนาการ เวลาที่เขาอยู่ด้วยกันกับคนรักของเธอ ก็ผุดขึ้นมาในหัวตลอดเวลา พยายามคิดแล้วว่า ทุกอย่างมันเป็นอดีตไปแล้ว แต่ทว่า แม้จะคิดแบบนั้น มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาได้อยู่ดี
แผ่นหลังบางถูกประชิดจากทางด้านหลังโดยการสวมกอด มะนาวเอี้ยวหน้าไปมองเพียงนิด เห็นเพียงเสี้ยวใบหน้าคมคาย ที่ซบอยู่บริเวณซอกคอขาว ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดบริเวณกกหูแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากมาประทับที่พวงแก้มของเธอ
"มาง้อครับ"
น้ำเสียงที่ดังฟังชัด ทำให้เธอพิงแผ่นหลังไปกับอกแกร่ง ยอมให้แขนแข็งแรง สวมกอดเธอเอาไว้อย่างเต็มใจ
"บอกมาได้เลยว่าพี่ต้องทำแบบไหน พี่ถึงจะทำให้นาวอารมณ์ดีขึ้นมาได้"
"เดี๋ยวก็คงหายมั้งคะ นาวแค่หงุดหง
