มะนาวเหลือบตามองคนเมานิ่ง ยอมรับว่าสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา สะกิดใจของเธออย่างจัง ไม่ปฏิเสธหรอก ว่าทุกคำที่ออกมาจากปากของเขา มันมีผลต่อความรู้สึกของเธอเสมอ ไม่ว่าจะวันนั้นหรือวันนี้ มันก็ยังมีเช่นเดิม
"ตกลงเอาไงอ่ะ จะปล่อยไว้งี้เหรอนาว"
คำถามของเพื่อนรัก ส่งผลต่อความรู้สึกของเธออีกครั้ง แม้ว่าเธอจะไม่ได้มองหน้าคนถามก็ตาม
"นาววว.. ยกโทษให้พี่นะนาววว.. พี่ไม่หย่าหรอก ไม่มีทางหย่า.."
เขายังเปล่งวาจาออกมา แม้ว่าไม่มีแม้ปัญญาจะลุกยืน
"แกพาเขาไปห้องแกก่อนดีไหมอ่ะ ปล่อยไว้แบบนี้มันจะอันตรายเอานะ กระเป๋าตังค์ นาฬิกา ไหนจะโทรศัพท์มือถือ ฉันว่าไม่ปลอดภัยหรอก"
"เออจริง หรือถ้าแกรู้ว่าเขาพักที่ห้องไหน เอาเขาไปส่งที่ห้องก็ยังดี ปล่อยไว้แบบนี้ มิจฉาชีพปล้นแน่"
คำพูดของแต่คนละคน ยิ่งสร้างความกดดันให้แก่เธอ มะนาวพ้นลมหายใจออกมาจากปากหนักๆ จากนั้น เธอก็เลือกที่จะโทรหาเข็มทิศ แต่ทว่า
'หมายเลขที่ท่าน
