อาจารย์วันเพ็ญปล่อยประโยคสุดท้ายทิ้งไว้กลางห้อง ก่อนจะหันไปกดรีโมต สไลด์ใหม่ฉายขึ้นบนจอ พร้อมเสียงเข้มที่กลับมานิ่งเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอาล่ะค่ะ เรามาต่อเนื้อหากันเลย”
เธอเริ่มอธิบายหัวข้อเกี่ยวกับโครงสร้างการจัดการเชิงวิชาการ เสียงเธอชัดเจนราบเรียบไปตลอด แต่สำหรับฉัน…มันเหมือนเสียงเบา ๆ ลอยอยู่ไกล เพราะสมองเอาแต่จดจ่ออยู่กับคำว่า ‘รายงานพรุ่งนี้เย็น’ กับ ‘เอฟ’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันนั่งนิ่ง พยายามฝืนลายเส้นในสมุดให้ตรงขณะที่จด แต่ปากกากลับสั่นน้อย ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ เสียงหายใจของเพื่อนข้าง ๆ ดังชัดขึ้นกว่าปกติราวกับทุกคนกดความเครียดเอาไว้
แบมแบมเอามือยันแก้ม นัยน์ตาเหม่อมองสไลด์เหมือนไม่เห็นอะไร
แจมเอียงตัวกระซิบกับน้ำหวานเบา ๆ “กูเครียดจะตายอยู่แล้ว…”
แต่น้ำหวานก็แค่พยักหน้าสั้น ๆ ไม่ได้ตอบอะไร
เวลาค่อย ๆ เดินไป เสียงอธิบายของอาจารย์ยังคงดังต่อเนื่องเหมือนคลื่นนิ่ง ๆ ไม่มีจั
