ตอนนี้ฉันและเพื่อน ๆ กำลังมายืนต่อแถวซื้อชานมไข่มุกอยู่ข้างตึกวิศวะ
ลมเย็นพัดผ่านทำให้รู้สึกสดชื่น ไม่ถึงกับร้อนจนเหงื่อซึม แต่ก็อุ่นพอดีในยามสาย
ลานตรงนี้ค่อนข้างคึกคัก ผู้คนเต็มไปหมด เพราะช่วงนี้มีหลายคณะมาขอใช้พื้นที่ลานเกียร์ ทำให้มีทั้งนักศึกษาและกลุ่มที่นั่งคุยกันตามโต๊ะเต็มไปหมด
ไม่นาน เสียงของน้ำหวานก็ดังขึ้น พลางมองเพื่อน ๆ รอบตัว “พวกมึง เรื่องที่ว่าจะไปเที่ยวยังจะไปกันอยู่ป่ะ?”
“ไปดิ!” แบมแบมตอบทันที พร้อมยิ้มกว้าง เหมือนคำตอบนั้นทำให้ใจพองโตขึ้น
น้ำหวานเอียงหน้าไปทางแจม
“แล้วจะไปก่อนค่ายอาสาหรือหลังกลับมาแล้วล่ะ?”
แจมส่ายหน้า พลางทำหน้าคิดหนัก
“กูว่าเราต้องไปก่อนวะ พี่แทนบอกว่าค่ายอาสารอบนี้ไปเกือบเดือนนะ”
ฉันเบิกตากว้าง รู้สึกทั้งตกใจและใจเต้นแรง
“ห๊ะ! เดือนเลยหรอ?”
“เออดิ โครตนานเลย แถมสัญญาณก็ไม่รู้จะมีหรือเปล่า แล้วไปช่วงนี้ด้วย โครตจะร้อน” แจมพูดต่อ พลางทำหน้าเห
