เสียงอาจารย์ดังสอนอยู่ด้านหน้าห้อง แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนทุกถ้อยคำถูกกรองออกไปจนหมด เหลือเพียงหน้าจอโทรศัพท์ที่เพิ่งปิดลงเมื่อครู่ ใจยังสั่นระรัวกับข้อความนั้น
“แล้วหึงได้ไหม”
คำถามสั้น ๆ แต่กลับเหมือนเขย่าใจฉันแรงกว่าคำสารภาพรักเสียอีก
ฉันเม้มปากแน่น พยายามก้มลงจดเลคเชอร์ แต่เส้นตัวหนังสือบนกระดาษกลับบิดเบี้ยวจนอ่านแทบไม่ออก เพราะความคิดยังวนเวียนอยู่กับเขา
สายตาฉันเหลือบมองเพื่อน ๆ ที่นั่งข้าง ๆ แจมกับแบมแบมยังคุยกันเรื่องค่ายอาสาอย่างออกรส ไม่มีใครสังเกตว่าฉันกำลังใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ฉันถอนหายใจแผ่ว ๆ ก่อนจะวางปากกาลง จ้องไปยังหน้ากระดาษว่างเปล่าที่มีเพียงร่องรอยลายเส้นขีดเขียนไม่เป็นภาษา แล้วแอบยกมือแตะอกตัวเองเบา ๆ ราวกับจะปลอบหัวใจที่เต้นแรงเกินเหตุ
นี่มันบ้าอะไรของเรากันแน่วะ…
ฉันพยายามก้มหน้าจดเลคเชอร์ แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“เป็นไรวะ นั่งยิ้มคนเดียว บ้าหรอ”
เสียงของเมย์กระซิ
