“ส่วนมึงกลับบ้านไปได้แล้ว กลับบ้านมืด ๆ ค่ำ ๆ พ่อแม่มึงไม่เป็นห่วงหรือไง มัวแต่เอาเวลามาทำเรื่องไร้สาระ” เสียงพ่อของนุ่นดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
ผมยืนฟังเสียงพ่อของนุ่นดุใส่ด้วยความเข้มขรึม ตอนแรกก็เกือบสะดุ้งอยู่เหมือนกัน แต่ก็ยังคงตั้งใจฟังและตอบอย่างสุภาพ
“ป๊ากับม๊าผมอยู่ต่างประเทศครับ ผมอยู่ที่นี่กับน้องสาวแค่สองคน แล้วน้องสาวของผมก็เป็นเพื่อนของนุ่นด้วยครับ”
พ่อของนุ่นยกมือขึ้นเหมือนสั่งให้หยุด พูดเสียงเข้มแต่ชัดเจน
“กูไม่ได้อยากรู้โว๊ยย… ไป ๆ ไปได้ละ กูไม่อยากเห็นหน้ามึง”
“ผมจะไม่มีโอกาสได้จีบน้องเลยหรอครับ” ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทั้งตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน
พ่อของนุ่นเลิกคิ้ว มองผมอย่างเข้มขรึม ดวงตาคมกริบเหมือนกำลังส่องผ่านใจผม น้ำเสียงหนักแน่นทุกคำพูด แฝงความเข้มงวดและไม่ยอมให้ละเลยแม้แต่น้อย
“จีบได้ แต่มึงน่ะ…จะดูแลลูกสาวกูได้แค่ไหนเชียว?” เขาก้าวเข้ามาใกล้
