หลังจากที่พี่อินเดินลับตาไป ฉันรีบหมุนตัวกลับมาหาพี่แทนไท ดวงตาโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือยังเผลอเกาะแขนเขาแน่น
“พี่แทน…เมื่อกี้…พี่อินมันรู้ว่าเราสองคน…ในห้องน้ำ” เสียงฉันสั่นพร่าเพราะความกลัว ใจเต้นระส่ำเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้
แต่แทนที่จะได้ยินคำปลอบ เขากลับยืนนิ่ง สายตาคมจ้องฉันนิ่งเรียบจนรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูก
“ทำไงดี…ถ้าสมมุติเขาเอาไปปล่อยข่าวว่าเรา…แบบนั้น…โอ๊ยย ทำไงดีเนี่ย” ฉันย้ำเสียงรัวเพราะเริ่มจินตนาการถึงหายนะที่อาจตามมา
ทว่าคำตอบของเขากลับเย็นชาจนฉันชะงัก “ไม่เห็นต้องทำอะไร…ปล่อยไป” เขาก้มมองฉันช้า ๆ ดวงตาคมกริบเหมือนกำลังอ่านความคิดฉันทีละบรรทัด
“พี่แทน! นี่เรื่องใหญ่นะ ถ้าเขาเอาไปพูด—”
“มันไม่กล้าหรอก” เสียงทุ้มหนักแทรกขึ้นมาก่อนฉันพูดจบ “เพราะมันก็เอากับผู้หญิงในห้องน้ำเหมือนกัน…”
คำพูดนั้นทำเอาฉันนิ่งค้าง ความเย็นชาในน้ำเสียงทำให้รู้สึกเหมือนถูกกักขังในกรงที่ไร้ท
