ฉันยังคงก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่หยุดปาก จนเผลอตักผัดผักบุ้งไฟแดงขึ้นมาแล้วลืมว่ามันยังร้อนฉ่า พอเข้าปากปุ๊บก็สะดุ้งเล็กน้อย รีบพัด ๆ ลมเข้าปากตัวเอง “ฮืออ ร้อนนน” เสียงอู้อี้น่าอายเล็ดลอดออกมา
พี่แทนไทหัวเราะออกมาเต็มเสียง “ฮ่า ๆ ๆ กินช้า ๆ หน่อยสิ ไม่ได้มีใครมาแย่งนะ” แล้วก็เลื่อนแก้วน้ำเย็นมาตรงหน้าฉันด้วยความเคยชิน
ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ มือรีบคว้าแก้วไปดื่ม แต่พอจังหวะนั้น…ดันเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของเขาชัดเต็มตา
หัวใจฉันกระตุกวูบ ก่อนจะรีบหลบตากลับไปที่จานตรงหน้า “ขอบคุณค่ะ…” เสียงหลุดออกมาเบากว่าปกติอย่างห้ามไม่อยู่
พี่แทนไทไม่ได้ตอบอะไรทันที แค่เอนหลังพิงเก้าอี้เหมือนเดิม แต่แววตากลับไม่ยอมละไปจากฉันเลย เขามองฉันกินต่อเหมือนกำลังดูอะไรสักอย่างที่น่ารักกว่าทุกอย่างบนโต๊ะอาหารนี้
บรรยากาศเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ฉันพยายามตักข้าวเข้าปากต่อ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความ
