หลังจากจัดการขนมถ้วยสุดท้ายเสร็จ ฉันก็ลุกขึ้นยืน พลางลูบท้องตัวเองเบา ๆ อย่างพอใจ “อิ่มมากกกกกกก…” เสียงฉันยืดยาวเหมือนเด็ก ๆ
พี่แทนไทเดินตามมาพร้อมหัวเราะเบา ๆ “อิ่มขนาดนี้ เดี๋ยวพี่ต้องอุ้มกลับแล้วมั้ง”
“ไม่ต้องเลย!” ฉันหันไปทำหน้าขมวดคิ้วใส่ แต่กลับโดนเขาแกล้งยื่นมือเหมือนจะเข้ามาอุ้มจริง ๆ จนต้องรีบก้าวหนี “พี่แทนไท! คนมองหมดแล้วนะ!”
เขาหัวเราะแล้วเก็บมือกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตายังจับจ้องฉันอยู่ตลอด
แต่ก่อนที่ฉันจะได้เดินออกจากร้านขนมไปพร้อมพี่แทนไท ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
ฉันกับพี่แทนหันไปมองเกือบพร้อมกัน หญิงสาวร่างเล็กผมยาวประบ่า เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน ใบหน้าเธอดูออกว่าเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่มิด
“ใช่พี่แทนไทไหมคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย
พี่แทนไทเลิกคิ้ว มองหน้าเธอนิดหน่อยก่อนหันมามองฉัน คล้ายขอความมั่นใจว่าตัวเองไ
