อมร ขจรเดชาวิวัฒน์
“เดี๋ยวผมเปิดประตูให้นะครับคุณท่าน” ผมรู้สึกดีใจมากทันทีที่รถตู้จอดอยู่บริเวณด้านหน้าประตูทางเข้าร้านอาหาร โดยมีคนขับรถรู้ใจรีบวิ่งมาเปิดประตูด้านข้างให้อย่างรวดเร็ว
“ถ้ายังไงแกไปรอที่โรงแรมที่เดิมของฉันก่อนก็ได้ หากเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแสดงออกถึงความดีใจพอสมควรเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าแต่ที่จริงแล้วนายของเขามีความเป็นเด็กอยู่ในตัวมากขนาดไหน
“แล้วคุณล่ะครับ คุณท่านจะให้ผมตอบพวกเขาว่ายังไง”
“เรื่องนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง กลับไปรอที่โรงแรมเถอะ มัวชวนฉันคุยอย่างนี้ป่านนี้เขาคงรอฉันนานแล้ว” ผมเริ่มมีน้ำเสียงห้วนห้วนๆใส่คนขับรถรู้ใจเพราะรู้สึกว่า บางคำถามเขาก็ไม่น่าจะถาม ก่อนที่ผมจะเดินดุ่ม ๆ ตรงไปที่ประตูร้านอาหารแล้วหายเข้าไปในนั้นด้วยความกระตือรือร้นที่จะพบหน้าใครคนหนึ่ง โดยไม่ได้หันไปมองทางคนขับรถรู้ใจเลยว่าเขามีอาการอย่างไรที่ถูกผมดุไปแบบนั้น แล้
