ทอส ธีรภพ
ผมกับพี่ทัชไม่รอช้าที่จะเดินทางไปยังสถานที่ที่คาดว่าคุณลุงอมรอยู่ หลังจากที่นั่งรอบริเวณด้านหน้าเคาน์เตอร์โรงพยาบาลด้วยความวิตกกังวล เวลาผ่านไปไม่ถึง 20 นาทีคนรักของผมก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูทางเข้าอาคารผู้ป่วยนอกที่ผมนั่งรออยู่
"เลิกทำคิ้วขมวดได้แล้ว ไม่ว่ายังไงพี่คิดว่าพ่อของพี่คงจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น" ผมค่อย ๆ เผยรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ยินคำปลอบใจจากผู้ชายด้านข้างฝั่งคนขับ
"ก็ผมเป็นห่วงคุณลุงนี่ครับ จะไม่ให้เครียดได้ยังไง ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ได้เวลาทานยากลางวันแล้วด้วย" ระหว่างที่ผมอธิบายถึงความเป็นห่วงชายกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของคนที่ผมรัก กลับทำให้ผมได้เห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขปรากฏอยู่บนใบหน้าของพี่ทัช
"พี่ขอบใจเรามากนะที่เป็นห่วงพ่อพี่ ถ้าท่านรู้ว่าทอสเป็นห่วงท่านขนาดนี้พ่อพี่อาจจะเปลี่ยนใจยอมรับทอสในฐานะคนรักของพี่ก็ได้" คำพูดเราสองคนคล้ายกับ
