แบงค์ บวรวิชญ์
"ได้ครับคุณหมอ ผมจะดูแลคนรักของผมให้ดีที่สุดครับ" ผมรู้สึกอายเล็กน้อยที่ผู้ชายตรงหน้าพูดคุยกับหมอที่ให้การรักษาผมแบบนั้น
"ดีแล้วครับ เพราะช่วงนี้คนไข้ยังต้องการกำลังใจและการดูแลอย่างใกล้ชิด แม่บาดแผลภายนอกจะหายดีเป็นปกติ แต่อาการบาดเจ็บทางด้านจิตใจยังคงต้องได้รับการดูแลครับ" (หมอนี่ก็พูดเกินไปนะเนี่ย) ผมบ่นในใจในขณะที่ฟังหมอพูดคุยกับคุณเคสักพักหนึ่ง ก่อนที่เราจะเดินทางกลับบ้านหลังจากที่หมอนัดมาดูรอยแผลเป็นบริเวณเอวที่ต้องการรักษาให้เป็นปกติ
ผมกับคุณเคเดินออกมาจากห้องตรวจด้วยสีหน้าดีใจ ท้ายที่สุดผมกลับอดเป็นห่วงคุณเคไม่ได้ที่อยู่ดูแลผมตลอด 24 ชั่วโมงมาเป็นเวลาเกือบจะหนึ่งเดือนเต็ม
"ตอนนี้ผมก็หายเป็นปกติแล้ว คุณเคพักผ่อนบ้างเถอะนะครับ คุณดูแลผมมาโดยตลอดไม่ค่อยได้พักผ่อนเลย ไม่ใช่ว่าผมเป็นห่วงคุณนะ แต่ผมรู้ว่าคุณคงไม่ยอมให้คนอื่นมาดูแลผมแทนคุณแน่ๆ" ผมพยายามอธิบายความรู้สึกก
