3
1463 คำ
“ขอนั่งด้วยคนนะ”
โนอาห์เลิกคิ้วขึ้น ละมือจากหน้าจอโทรศัพท์ของตนเองที่กำลังเปิดแอพลิเคชั่นของเกมออนไลน์เกมหนึ่งที่เขาเล่นอยู่แล้วเหลือบตามองคนที่เข้ามาขัดจังหวะโลกส่วนตัวของเขา และวินาทีต่อมาเขาก็จำได้ทันทีว่าเธอคือน้องสาวของเพื่อนพิริยาธรคนนั้นนั่งเอง
ใบหน้าเรียวเล็กที่มองผาดๆ ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นนั้นก้มลงต่ำ เธอสนใจแก้วในมือมากกว่าเขาเสียที ท่าทางของหญิงสาวเห็นได้ชัดว่าเธอเมาพอสมควร โนอาห์ไม่ได้สนใจเธอมาก เขาทำเหมือนกับเธอไม่ได้มีตัวตนอยู่ข้างๆ เขา เพราะโนอาห์ตั้งใจแต่แรกแล้วว่าเมื่อหมดแก้วนี้เขาก็ควรจะกลับไปห้องของตัวเองเสียที อีกอย่างเขาไม่ใช่คนคอแข็งอะไร ดื่มเข้าไปสามสี่แก้วอย่างนี้ก็ถือว่าเกินลิมิตของเขามากพอแล้ว แต่เพราะคืนนี้อยากจะนอนหลับให้สนิท และตามประสาคนใช้ชีวิตกลางคืนมากกว่ากลางวัน เขาถึงได้ตอบรับคำเชิญแฮงเอาท์กับพิริยาธรที่ดันติดธุระกลับไปก่อนอย่างนี้ แถมพอพิริยาธรกลับไปก่อนอย่างนั้น ตอนนี้เขาอาจจะกลับไปทันดูอนิเมะเรื่องโปรดที่กำลังติดตามอยู่ซึ่งใกล้จะถึงเวลาฉายแล้วก็เป็นได้
โนอาห์หันกลับมาให้ความสนใจเกมในโทรศัพท์ของตัวเองต่อ บังคับตัวละครที่อยู่ในชุดเกราะอัศวินให้ฟันดาบสองสามทีเพื่อทำภารกิจของเกม ‘ฟอลเลน แองเจิ้ล’ ที่ค้างเอาไว้สำเร็จเขาก็กดปิด โนอาห์เล่นเกมนี้ส่วนหนึ่งเพราะสนุก อีกส่วนเพราะเขาเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนและต้องการหาข้อบกพร่องตลอดจนข้อมูลต่างๆ ที่ได้จากการใช้งานจริงเพื่ออัพเดทเกมที่มีกำหนดอีกสามเดือนข้างหน้า
โนอาห์ยกบลัดดี้ แมร์รี่แก้วที่สี่ของตัวเองขึ้นดื่มจนหมด เขาทำท่าจะผละไป แต่จู่ๆ ยายผู้หญิงจืดจางข้างๆ ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาด้วยการคว้าแขนเขาหมับจนโนอาห์สะดุ้งโหยง เส้นผมยาวประบ่าของเธอส่วนหนึ่งตกลงมาปกปิดใบหน้าจนทำให้เธอดูเหมือนผีไร้หน้าเสียจนเขาพูดไม่ออก
“พี่ชายจะไปหนาย...”
เสียงยานคางของเธอถามเขาขึ้นมา โนอาห์ไม่ตอบแต่พยายามงัดนิ้วมือเล็กๆ นั่นออกจากท่อนแขนของตัวเองแทน แต่ยายจืดจางนี่เหมือนผีร้ายตามรังควาน เพราะแกะนิ้วหนึ่งได้ อีกนิ้วก็แปะลงมาบีบท่อนแขนเขาแน่นเหมือนเดิมจนโนอาห์อ่อนใจ แล้วยอมตอบเธอกลับไปในภาษาเดียวกัน...
ภาษาไทย...
คงมีไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาสามารถพูดและฟังภาษาไทยได้ แต่ก็เป็นในระดับสื่อสารที่ถ้าเจอศัพท์แปลกๆ เขาก็ไม่รู้เรื่องแล้ว ตอนยังเล็กกระทั่งอายุสิบห้า โนอาห์มีพี่เลี้ยงเป็นคนไทยที่ตอนนี้เกษียณตัวเองแล้วย้ายกลับมาประเทศไทยแล้ว เขาเองก็มีกำหนดจะไปเยี่ยมพี่เลี้ยงคนนั้นในวันพรุ่งนี้นี่เอง ไม่คิดว่าจะได้มาฝึกภาษาไทยกับยายผีจืดจางนี่เสียก่อน
“เมาแล้วก็กลับไปเถอะคุณ” เขาบอกหญิงสาวเสียงเรียบ “แล้วก็ปล่อยแขนพ้มได้แล้ว” ให้ตายสิ! เขานิ่วหน้ากับภาษาไทยแปร่งๆ ของตัวเอง ไม่ว่ายังไงก็ออกเสียงคำบางคำไม่ชัดอยู่ดี และคำว่า ‘ผม’ ก็เป็นหนึ่งในนั้น
“พี่ชายจะเทฉันไปอีกคนหรา...” คนเมาส่ายหน้าง็อกแง็ก นอกจากไม่ทำตามแล้วยังไม่ยอมทำตามคำขอเสียด้วย
พี่ชาย... โนอาห์ขมวดคิ้ว เขาเป็นพี่ยายนี่ตั้งแต่เมื่อไรวะ!
“ฮือ...ทิ้งอีกเหมือนกันใช่ไหม ใช่ซี่! ฉันมันไม่สวย ไม่เซ็กซี่ ไม่มีอะไรโดดเด่น เป็นคนที่ใครๆ ก็ลืมนี่!”
รู้ตัวเหมือนกันนี่
“ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดเลย! ทำไมไม่รู้จักมองผู้หญิงที่สมองกันบ้างนะ มองนิสัยก็ได้ ทำไมต้องมองหน้ากับมองนม มองหุ่นก่อนตลอดเลย!”
“ใครมันจะไปมองสมองก่อนล่ะ ของอย่างนั้นน่าดูที่ไหนกัน” โนอาห์พึมพำตอบเธอ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ยายนี่ก็ตะโกนขึ้นมาดังลั่น
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”
“นี่คุณ!” เขาปรามหญิงสาวเสียงหนัก “เมาแล้วก็ไปพักไป มีเพื่อนมารับหรือเปล่า กลับไปเมาที่บ้านตัวเองอย่าให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนเลย”
“ไม่ไป! ไม่กลับ! จะอยู่กับพี่ชายนี่แหละ!”
“ยาย...!”
โนอาห์กัดฟัน นึกอยากบีบคอคนเมาแล้วพูดมากที่เริ่มทำให้เขาเป็นจุดสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ เสียที จนโนอาห์ถึงขั้นทำผิดนิสัยตัวเองด้วยการโบกมือไปมาให้คนที่กำลังมองอยู่ว่อนเป็นเชิงปฏิเสธว่าที่ยายบ้านี่ตะโกนขึ้นมาไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักนิดเดียว
“พี่ชายอยู่กับฉันก่อนน้า...อย่าให้ฉันต้องอยู่คนเดียวอีกเลย ไม่อยากโดนเทอีกแล้วอะ ฮือ...” แล้วจู่ๆ คนเมาก็ร้องไห้ออกมาจนโนอาห์ตาเหลือก แต่ยิ่งฟังเธอพูดเขาก็ไม่เข้าใจ เทอะไรวะ ยายนี่หมายถึงอะไรกัน
โนอาห์กำลังจะตัดสินใจขั้นเด็ดขาด พูดง่ายๆ คือปัดเรื่องให้พ้นตัว เขาทำท่าจะยกมือขึ้นเรียกใครสักคนให้มาจัดการผู้หญิงคนนี้ อย่างน้อยพนักงานในนี้ก็มีความสามารถในการรับมือคนเมาได้มากกว่าเขานั่นล่ะ คนอย่างเขาที่แม้แต่เมายังมีคนดูแลจะไปมีปัญญาดูแลคนเมาคนอื่นได้ยังไงกัน ทว่าไม่ทันแม้แต่จะได้ยกมือขึ้น ผู้ชายอีกคนที่เขาเห็นว่าก่อนหน้านี้นั่งคุยกับยายขี้เมามาก่อนก็หยุดอยู่ข้างๆ เขาด้วยสีหน้าแสดงออกถึงความไม่พอใจ
“นี่ มิสเตอร์” อีกฝ่ายทักเขาเป็นภาษาอังกฤษ
“มีอะไร”
โนอาห์ถามอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด ท่าทางอีกฝ่ายเห็นชัดว่ามาหาเรื่องเขาแน่นอน
“ทะเลาะกับเมียใช่ไหม”
ใครเมียเขาวะ!
ทว่ายังไม่ทันได้ตอบ อีกฝ่ายก็ชี้นิ้วไปยังผู้หญิงที่ร้องครางฮือๆ ในลำคอ ก้มหน้าก้มตาจับแขนเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับพูดต่อไปว่า
“เป็นลูกผู้ชายก็อย่าหัดคิดเล็กคิดน้อย เมียทำผิดนิดเดียวก็ให้อภัยไปเถอะ ผมรับรองได้ว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้นอกใจคุณเลย ขนาดเบอร์รองเท้าผมถามยังไม่ยอมตอบเลย ทำผู้หญิงร้องไห้อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน” อีกฝ่ายร่ายยาวเสียจนโนอาห์ได้แต่ถลึงตาใส่ให้หยุดพูด ทว่าเหมือนไอ้หมอนี่ก็ไม่คิดจะฟังแม้แต่น้อย “นี่จริงๆ ไม่ได้อยากเสือกเรื่องผัวเมียหรอกนะ แต่เห็นแล้วทนไม่ไหว เธอหน้าตาเหมือนแฟนเก่าที่ผมรักมาก เห็นเธอเจ็บปวดแล้วก็รู้สึกปวดหัวใจตามไปด้วย”
คนไทยนี่มันมีแต่พวกเมาแล้วเพี้ยนเหรอวะ! เขาล่ะสงสัย ทว่า โนอาห์นั้นขี้เกียจเกินกว่าจะแก้ไขความเข้าใจผิดของใคร
“ขอบใจ แต่ทีหลังไม่ต้องยุ่งเรื่องของผัวเมียคนอื่นอีก”
เขาตอกกลับให้อีกฝ่ายสะอึกเล่น แล้วทำท่าจะลุกหนีเพื่อไปตามใครสักคนมาดูแลยายขี้เมาที่สร้างความเดือดร้อนซ้ำซ้อนให้เขาอย่างนี้ ทว่ากลับต้องทรุดลงนั่งที่เดิม เมื่อยายขี้เมาโถมตัวเข้าหาเขาอีกครั้ง เธอกอดแขนเขายึดเอาไว้แน่น ก่อนจะร้องโวยวายเสียงดัง
“พี่ชาย! อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวอย่างนี้!”
ยาย...!
โนอาห์ได้แต่กัดฟัน ท่ามกลางสายตาของหลายคนที่หันมาสนใจเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มเลยเป็นฝ่ายดึงหญิงสาวให้ลุกขึ้น ร่างเล็กที่สูงยังไม่ถึงไหล่ของเขาก็เซเข้ามาซบต้นแขนเขานิ่ง พนักงานภายในคลับปราดเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว และโนอาห์ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายมาด้วยเรื่องอะไร จึงบอกไปเพียงสั้นๆ ว่า
“ค่าเครื่องดื่มของคุณผู้หญิงคิดรวมกับห้องผม”
พูดจบเขาก็ประคองยายผีขี้เมาให้ออกเดินไปด้วยกัน
บอกตามตรงว่าถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าพิริยาธร เขาจะทิ้งยายนี่ไว้ให้เป็นเหยื่อไอ้หมอนั่นจริงๆ ด้วย! ยิ่งหน้าเหมือนแฟนเก่าที่รักมาก ถ้าไปอยู่ในมือหมอนั่นต่อไปคงจะได้เป็นแฟนใหม่ที่รักที่สุดอย่างแน่นอน!
- ผู้เขียน
