ทางรักทางฝันของฉันและเธอ

ตอนที่ 1 คุณหมอคนใหม่

"เป็นยังไงบ้างแกเดินทางเหนื่อยมั้ย"เอมอรถามของขวัญเพื่อนรักที่พึ่งเดินทางมาถึง

"นิดหน่อยน่ะ ที่นี่บรรยากาศดีมากเลย"ของขวัญมองไปรอบๆ เห็นภาพธรรมชาติที่สบายตา ต้นไม้และภูเขาที่รายล้อมทำให้เธอตกหลุมรักที่นี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่มา

หลังจากเรียนจบแพทย์เฉพาะทางอายุรกรรมของขวัญตัดสินใจย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดตามเอมอรเพื่อนรัก ที่นี่แม้จะเป็นโรงพยาบาลประจำจังหวัดแต่ยังขาดแคลนบุคลากรจำนวนมากเพราะเป็นจังหวัดที่พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่าเขาจะมีก็แต่คนที่มีบ้านเกิดอยู่แถวนี้เท่านั้นที่อยากย้ายมา แต่เธอกลับเลือกย้ายมาที่นี่ทั้งที่อยู่ไกลบ้านมาก

"แกตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ยที่ย้ายมาทำงานที่นี่"เอมอรถามเพื่อนรักอีกครั้ง

"อืม ทำไม แกคิดว่าฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอ แกอย่าลืมนะว่าตอนเรียนฉันออกค่ายอาสาบ่อยๆ ลำบากแค่ไหนแกเองก็เคยไปไม่ใช่หรอ"

ของขวัญบอกเพื่อนรักให้สบายใจเพราะไม่อยากให้เอมอรเป็นห่วง เธออยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าลูกคุณหนูอย่างเธอไม่ได้ติดหรู อ่อนแอและยอมแพ้อะไรง่ายๆ อีกอย่างที่เธอตัดสินใจมาที่นี่เพราะอยากดูแลคนไข้ที่อยู่ห่างไกลความเจริญเข้าถึงการรักษาพยาบาลมากขึ้น อยากให้มีบุคลากรทางการแพทย์เพียงพอต่อการดูแลคนไข้

"ไปกันได้แล้วคุณหมอคนเก่ง ฉันจะพาแกไปดูบ้าน"

"หลังใหญ่กว่าที่คิดนะเนี่ย ร่มรื่นน่าอยู่มาก"ของขวัญมองไปรอบๆ บ้านเช่าครึ่งตึกครึ่งไม้ที่ปลูกต้นไม้และดอกไม้เต็มสวนหน้าบ้าน

"แกอยู่ที่นี่คนเดียวไม่กลัวแน่ใช่มั้ย"

"ไม่กลัว ดูสิเพื่อนบ้านเยอะแยะใช่ว่ามีแต่บ้านฉันหลังเดียวที่ไหน"แม้บ้านแต่ละหลังจะอยู่ไม่ติดกันเพราะทุกบ้านมีพื้นที่ค่อนข้างเยอะ แต่ก็ไม่ได้อยู่ไกลกันจนน่ากลัว เธอตัดสินใจเช่าบ้านหลังนี้ตั้งแต่เห็นรูปที่เอมอรส่งให้เพราะต้องการอยู่ในที่ที่เป็นส่วนตัวและเงียบสงบ ซึ่งบ้านหลังนี้ก็ถูกใจเธอทุกอย่างจึงให้เอมอรช่วยทำเรื่องเช่าบ้านหลังนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นบ้านจริง

เมื่อเข้ามาในบ้านเธอถึงกับยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจเพราะภายในบ้านถูกตกแต่งอย่างสวยงามแถมยังมีเฟอร์นิเจอร์และสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

"เจ้าของบ้านเค้าลงทุนซื้อของพวกนี้ให้หนูใหม่เลยหรอคะคุณป้า"ของขวัญหันไปถามคุณป้าคนดูแลบ้านเพราะเห็นของบางอย่างดูเหมือนซื้อใหม่ไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน

"คุณเขาบอกว่าอยากให้คุณหมอได้อยู่สบายๆ ค่ะ จะได้มีแรงไปดูแลคนป่วย แถมยังกำชับป้าไว้อีกนะคะว่าถ้าคุณหมอต้องการอะไรเพิ่มเติมให้บอกได้เลยค่ะ"

"ไม่ต้องการอะไรแล้วค่ะ แค่นี้ขวัญก็เกรงใจจะแย่แล้ว ค่าเช่าก็คิดถูกมาก ขวัญฝากขอบคุณเจ้าของบ้านด้วยนะคะ ฝากบอกว่าขวัญชอบที่นี่มากเลยค่ะ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วป้าก็ตัวก่อนนะคะ ถ้าคุณต้องการอะไรโทรหาป้าได้ตลอดเลยนะคะ บ้านป้าอยู่ซอยถัดไปนี่เอง"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณป้า"

วันนี้นอกจากจะมาช่วยเพื่อนเก็บของและจัดบ้านแล้วเอมอรตั้งใจมานอนเป็นเพื่อนของขวัญด้วย สองเพื่อนรักพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันจนดึกดื่นกว่าจะเข้านอน

ของขวัญมาที่นี่ก่อนเริ่มงานหลายวันพอสมควรเพราะอยากทำความรู้จักกับพื้นที่และให้เวลาตัวเองได้ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ

วันเริ่มงานวันแรก

ของขวัญมองป้ายโรงพยาบาลตรงหน้าและหลับตาสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอดพร้อมบอกกับตัวเองว่าขอให้เต็มที่และมีความสุขกับการเริ่มต้นงานใหม่ ก่อนเดินเข้าไปในตึกเพื่อรายงานตัวกับผู้อำนวยการ

วันนั้นทั้งวันผู้อำนวยการพาของขวัญเดินทักทายทำความรู้จักกับบุคลากรคนอื่นๆ และทำความเข้าใจกับระบบงานของโรงพยาบาลที่นี่ ด้วยอัธยาศัยที่ดีทำให้เพื่อนร่วมงานต่างถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเจอให้การต้อนรับเป็นอย่างดีจนเธอทำตัวแทบไม่ถูก พลางคิดในใจว่านี่สินะคือเสน่ห์ของผู้คนต่างจังหวัด รอยยิ้ม ความจริงใจ และความอบอุ่นที่เธอสัมผัสได้ตั้งแต่วันแรกของการทำงาน

"ไงคุณหมอสุดฮอต มาทำงานวันแรกคนก็พูดถึงกันทั้งโรงพยาบาลแล้ว"

"พูดถึงอะไรของแก"

"คุณหมอของขวัญคนสวย พูดจาก็ไพเราะ ยิ้มทีโลกสว่างสดใสเหมือนนางฟ้า"เอมอรแซวเพื่อนรักหลังเลิกงาน

"พอเลยจะมาแซวอะไร ไหนใครว่าจะพาไปเลี้ยงอะไร"

"ไปสิ ฉันจะพาคุณหนูของขวัญไปกินหมูกระทะเจ้าที่อร่อยที่สุดในโลก รับรองแกต้องติดใจแน่นอน"

"อื้ม อร่อยเหมือนที่แกบอกจริงๆ ด้วย"ของขวัญยิ้มกว้างบอกเพื่อนรัก

"ใช่มั้ยล่ะฉันบอกแกแล้วว่าอร่อยมาก กินเยอะๆ วันนี้ฉันเลี้ยงไม่อั้น"

"ขอบคุณค่ะคุณหมออรคนสวย"

สองเพื่อนรักนั่งทานอาหารกันจนค่ำจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนี้ของขวัญเริ่มปรับตัวได้แล้วการเดินทางไปไหนมาไหนที่นี่ต้องขับรถส่วนตัวไปเพราะไม่ค่อยมีรถโดยสารสาธารณะ บ้านพักของของขวัญอยู่ห่างจากโรงพยาบาลและร้านหมูกระทะแค่ไม่กี่กิโลเมตร ทางกลับบ้านก็ไม่ได้เปลี่ยว สองข้างทางมีบ้านคนตลอดเส้นทางกลับบ้านทำให้เธอกล้าขับรถไปไหนมาไหนคนเดียวได้อย่างสบายใจ

ขณะที่รถของเธอกำลังเลี้ยวเข้าหมู่บ้านแสงไฟจากหน้ารถส่องให้เห็นคนในรถที่กำลังขับรถสวนทางออกมาจากในหมู่บ้าน แม้จะมองไม่ค่อยชัดเพราะความมืดแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอเห็นรูปร่าง ท่าทางของคนที่อยู่ในรถได้ ใช่เขาคนนั้นหรือไม่ คนที่ใจเธอเฝ้ารอมาเกือบสิบปี