ทางรักทางฝันของฉันและเธอ

ตอนที่ 2 คนในความทรงจำ

สามเดือนแล้วตั้งแต่ของขวัญย้ายมาทำงานที่นี่ เธอปรับตัวเข้ากับเพื่อนร่วมงานและสภาพแวดล้อมของที่นี่ได้เป็นอย่างดี มีสิ่งที่ยังติดอยู่ในใจเธอตั้งแต่วันนั้นที่ขับรถสวนกับเขาคนนั้น คนที่เหมือนคนในความทรงจำของเธอ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยพบเขาคนนั้นอีกเลย

"คุณหมอคะมีเคสด่วนค่ะ มีเจ้าหน้าที่ป่าไม้ได้รับบาดเจ็บนอนรออยู่ที่ห้องฉุกเฉินค่ะ"พยาบาลวิ่งเข้ามาตาของขวัญที่กำลังนั่งพักอยู่ในห้องพักแพทย์

ของขวัญมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว เธอรีบไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นและรีบตามพยาบาลออกไปดูคนไข้ทันที เธอยืนอ่านประวัติและอาการของผู้ป่วยแล้วถึงกับยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งพยาบาลให้ไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับตรวจผู้ป่วย

ทันทีที่ม่านกั้นห้องเปิดออกกรวิชที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงผู้ป่วยมองของขวัญตาไม่กะพริบ เขานอนนิ่งตัวแข็งทื่ออาการเดียวกันกับตอนที่ของขวัญอ่านชื่อผู้ป่วยไม่มีผิด ทั้งคู่ไม่คิดว่าการเจอกันครั้งแรกในรอบหลายปีจะเจอกันในรูปแบบนี้

"หมอขอตรวจดูอาการหน่อยนะคะ"

"ครับ"

เพราะไปช่วยชาวบ้านที่หนีเอาตัวรอดจากไฟป่าทำให้กรวิชโดนกิ่งไม้ขนาดใหญ่หักโดนไหล่ จนอีริคเพื่อนรักต้องรีบพามาส่งโรงพยาบาล

เมื่อตรวจดูอาการของเขาแล้วกระดูกบริเวณไหลร้าวของขวัญจึงต้องเข้าเฝือกให้และให้นอนโรงพยาบาลหนึ่งคืนเพื่อรอดูอาการ อีริคและมีนาภรรยาสุดที่รักจัดการเรื่องห้องพักพิเศษให้เพื่อนรักเสร็จรีบเดินตรงไปดูอาการเพื่อนรักที่ห้องพัก ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกเขาก็พบกับของขวัญเพื่อนเก่าของตัวเองและยังเป็นแฟนเก่าของกรวิชด้วย

หลังจากทักทายกันเรียบร้อยแล้วของขวัญจึงขอตัวไปทำงานต่อส่วนอีริคก็เดินเข้าไปแซวเพื่อนรักยกใหญ่จนโดนมีนาปรามให้เลิกแซวเพื่อนและปล่อยให้เขานอนพักผ่อนก่อนที่อีริคและมีนาจะลงไปซื้ออุปกรณ์อาบน้ำเพื่อมานอนเฝ้ากรวิช แต่ระหว่างทางกลับเจอของขวัญที่เลิกงานพอดีและกำลังจะกลับบ้าน อีริคจึงวางแผนเพื่อให้เพื่อนได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองโดยการขอร้องให้ของขวัญไปเฝ้ากรวิชและหาข้ออ้างว่าภรรยาไม่ค่อยสบายต้องพากลับไปพัก แต่ไม่อยากปล่อยกรวิชไว้คนเดียวจึงต้องรบกวนให้ของขวัญเฝ้าคนป่วยให้

ของขวัญไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงทำได้เพียงรับปากเฝ้าไข้คนป่วยให้ ของขวัญจึงต้องกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักเวรของแพทย์โดยไม่ได้กลับบ้านเพราะต้องรีบมาดูแลคนป่วย คืนนั้นกรวิชไข้ขึ้นของขวัญคอยดูแลเขาไม่ห่างโดยไม่ได้หลับได้นอนกว่าจะวางใจว่าไข้เขาลดและไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วก็เกือบเช้าถึงยอมงีบหลับ

งีบหลับได้เพียงครู่เดียวกรวิชก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาของขวัญจึงรีบเข้ามาดูอาการเขาด้วยความเป็นห่วง สายตาของทั้งคู่เผลอมองสบตากันนิ่ง ความทรงจำเก่าๆเริ่มฉายชัดขึ้นมาในใจ จนของขวัญกลัวเขาเห็นใบหน้าที่เริ่มร้อนของตัวเองจึงรีบขอตัวออกจากห้อง

"ยัยขวัญนะยัยขวัญเกือบไปแล้วมั้ยล่ะ"ของขวัญบ่นพลางเอามือจับใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองหลังเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยแล้ว

เย็นวันนั้นของขวัญบังเอิญเจอกับมีนาภรรยาของอีริคที่ซูเปอร์มาร์เก็ต มีนาจึงชวนของขวัญไปทานข้าวเย็นที่บ้านของกรวิชเพื่อเลี้ยงขอบคุณที่เธออยู่เฝ้าไข้กรวิชทั้งคืน ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่ได้พักผ่อน ของขวัญไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงยอมตกลง บรรยากาศอาหารค่ำมื้อนั้นเต็มไปด้วยความอึดอัดของกรวิชและของขวัญ แม้อีริคและมีนาจะพยายามชวนคุยและสร้างบรรยากาศให้สนุกขึ้นก็ไม่เป็นผล

หลังจากวันนั้นทั้งสองคนไม่ได้พบกันอีกเลยจนถึงวันที่ทั้งคู่มาร่วมงานฉลองมงคลสมรสของอีริคและมีนา หลังจากงานแต่งงานอีกสามวันอีริคและมีนาชวนทั้งสองคนไปทานข้าวที่บ้านทั้งคู่จึงได้พบกันอีกครั้ง แม้วันงานแต่งจะเจอหน้ากันแล้วแต่เป็นแค่การแอบมองอีกฝ่ายเท่านั้น

ขณะที่กรวิชและของขวัญกำลังแยกย้ายกันกลับบ้านอยู่ๆอีริคก้บอกให้กรวิชไปส่งของขวัญด้วยเพราะเธอไม่ได้ขับรถมาและทางกลับบ้านของทั้งคู่ก็ไปทางเดียวกันจะได้นั่งรถไปเป็นเพื่อนกัน เพราะกว่าจะถึงก็ใช้เวลาหลายชั่วโมง ของขวัญพยายามปฏิเสธแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อสองสามีภรรยาไม่ยอมฟังเธอเลยกลับดันหลังเธอให้ขึ้นรถไปกับกรวิช

"เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย"ของขวัญเป็นฝ่ายถามเขาก่อนหลังจากที่นั่งเงียบกันอยู่ร่วมชั่วโมง

"สบายดี"กรวิชตอบเธอเพียงสั้นๆด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ย้ายมาทำงานที่นี่นานแล้วหรอ"ของขวัญถามเขาอีกครั้ง

"หลายปีแล้ว ถ้าคุณง่วงก็นอนไปเลยนะไม่ต้องนั่งเป็นเพื่อนผม ถึงตัวจังหวัดแล้วจะเรียก"กรวิชบอกหญิงสาวข้างกายโดยไม่หันมองเธอแม้แต่น้อย

"อืม"

ของขวัญรับคำกรวิชก่อนจะหลับตาลง ความจริงเธอไม่ได้ง่วงแต่เพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาต่อเพราะถามอะไรไปเขาก็ตอบกลับมาเพียงสั้นๆแถมยังทำสีหน้าเมินเฉยใส่เธออีก ของขวัญจึงเลือกหลับตาเพื่อให้บรรยากาศภายในรถไม่อึดอัดไปมากกว่านี้ กรวิชเองตอนนี้ภายในใจก็ว้าวุ่นไม่ต่างจากเธอทั้งที่คิดว่าเวลาผ่านมานานแล้วตัวเขาเองน่าจะจัดการความรู้สึกได้ดีกว่านี้ แต่พอเจอหน้าเธอกลับทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง

เมื่อขับรถมาถึงตัวจังหวัดกรวิชจึงปลุกของขวัญเพื่อถามทางกลับที่พักเธอ

"คุณพักที่ไหน"

"หมู่บ้านรื่นรมย์ค่ะ คุณรู้จักมั้ยคะอยู่ห่างจากโรงพยาบาลประมาณสามกิโลค่ะ"

"อืม"เขาตอบเธอสั้นๆพลางนึกแปลกใจว่าทำไมเธอถึงได้พักที่หมู่บ้านนี้ คงไม่ใช่ว่า.....

"เลี้ยวซ้ายข้างหน้าก็ถึงแล้ว หลังนี้แหละ"ของขวัญชี้ไปที่บ้านครึ่งตึกครึ่งไม้สีขาวฝั่งซ้ายมือ

กรวิชจอดรถและทำท่าจะพูดกับของขวัญแต่ก็ไม่ยอมพูด ของขวัญรอเขาสักพักพอเห็นเขาไม่พูดอะไรจึงขอตัวเข้าบ้าน

"ขอบคุณที่มาส่งนะ เอ่อ ถ้ามีโอกาสขวัญขอเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนได้มั้ย"

"ไม่ต้องหรอก ขอตัวนะ"กรวิชตัดบทเธอก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ของขวัญยืนน้ำตาคลอด้วยความเสียใจที่เขาดูไม่เหลือเยื่อใยให้เธอเลยแม้แต่น้อย