“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”ของขวัญรีบวิ่งมาดูกรวิชด้วยความเป็นห่วงทันทีที่เห็นหน้าเขา
“ไม่เป็นไร กลับบ้านกัน”
กรวิชขับรถพาของขวัญตรงมาที่บ้านของตัวเอง
“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านขวัญ”
“ใครบอกจะพากลับบ้านคืนนี้ไปนอนที่บ้านผม”
“ทำไมล่ะคะ”
“ยังไม่ค่อยไว้ใจ”
“คนที่ลักพาตัวขวัญไปก็โดนจับแล้วไม่ใช่หรอคะ”
“ก็ใช่แต่ยังไม่ไว้ใจ”
“เป็นห่วงขวัญหรอ”ของขวัญยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาเพื่อดูหน้าคนปากแข็งให้ชัดๆ
“ถ้าเธอเป็นอะไรไปจะให้บอกคุณลุงคุณป้าว่ายังไง”กรวิชยังคงปากแข็งไม่ยอมบอกว่าเป็นห่วงเธอ
“ชิ คนปากแข็ง”ของขวัญย่นจมูกใส่เขา เธอไม่รู้เลยว่าท่าทางของเธอยั่วยวนใจหัวใจเขามากแค่ไหน
กรวิชหาที่จอดรถข้างทางและหันมามองคนตัวเล็กข้างกายตาไม่กะพริบ
“กรจอดรถทำไม”
“อยากได้คำตอบไม่ใช่หรอ”
“คำตอบอะไร”
“ที่ถามเมื่อกี้”เขามองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง จนของขวัญไม่กล้าสบตาเขาเพราะเวลาเขาเอาจริงแววตาดูดุจนเธอเองยังแอบหวั่นใจ
