"เจ็บมั้ย"ของขวัญถามกรวิชด้วยความเป็นห่วงขณะกำลังทายาให้เขา
"นิดเดียว แผลใหญ่กว่านี้ก็เคยโดนมาแล้ว"
ของขวัญมองรอยแผลเป็นที่หลังและไหล่ของเขาแม้แผลจะหายหมดแล้วแต่ยังเหลือรอยจางๆอยู่ เธอค่อยๆลูบไล้ไปตามรอยแผลเก่าอย่างแผ่วเบา พลางคิดไปว่าตลอดเวลาหลายปีมานี้เขาต้องเจอกับอะไรบ้างถึงได้มีรอยแผลเต็มตัวแบบนี้ เธอค่อยๆก้มลงเป่าไปตามรอยแผลเป็นเก่าและโอบกอดเขาจากด้านหลังเอาแก้มแนบกับแผ่นหลังแกร่ง หลับตาลงและปล่อยน้ำตาให้ไหลรินอาบสองแก้ม
"ขวัญขอโทษที่ทิ้งกรไป ขอโทษที่เคยทำตัวงี่เง่า"
"ขอโทษทำไม ขวัญไม่ได้ทำอะไรผิด"
"ผิดที่ปล่อยให้กรสู้เพียงลำพัง ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะดีหรือไม่ดีขวัญจะอยู่ข้างๆกรตรงนี้ไม่ไปไหน"
"ขวัญ"กรวิชหันกลับมาหาคนรักเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมาและก้มลงจุมพิตเธอแผ่วเบา
"กรรักขวัญนะ รักมาก รักมาตลอดรักไม่เคยเปลี่ยน แต่กรอยากให้ขวัญคิดให้ดีว่าจะอยู่กับผู้ชายคนนี้ได้จริง
