ทางรักทางฝันของฉันและเธอ

ตอนที่ 7 ออกค่ายทำใจไหวหวั่น 1/2

วันนี้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเรียกของขวัญเข้าพบและกล่าวชมเธอที่ดูแลโครงการตรวจสุขภาพที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดีและได้รับคำชมจากหลายหน่วยงานที่ทีมของเธอไปตรวจว่ามีความเป็นมืออาชีพและให้ความรู้กับทุกคนอย่างดีเยี่ยม ก่อนกลับผู้อำนวยการยังฝากให้เธอพิจารณาโครงการใหม่ที่กำลังจะมีขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

"โครงการค่ายอาสาเพื่อพี่น้องชาวเขาหรอคะ"ของขวัญอ่านชื่อโครงการจากรายงานที่ผู้อำนวยการยื่นรายละเอียดให้

"ใช่ โครงการนี้เราจัดขึ้นร่วมกับหน่วยงานอื่นแต่คุณต้องไปอยู่ที่นั่นเกือบเดือน เดี๋ยวเล่าโครงการคร่าวๆ ให้คุณฟังก่อน งานหลักๆ คือการช่วยรักษาผู้ป่วยและให้ความรู้บุคลากรทางการแพทย์ที่นั่นเพิ่มเติม เพราะอยู่ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญมากสัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่ค่อยมี ผมจึงไม่อยากบังคับคุณอยากให้คุณลองคิดดูก่อนว่าไหวไหม"

"ขวัญไหวค่ะ ขวัญรับงานนี้ค่ะ ผอ"

"คุณแน่ใจนะ"

"แน่ใจค่ะ ที่ขวัญมาที่นี่เพราะอยากทำอะไรรตอบแทนสังคมบ้าง เป็นความตั้งใจของขวัญตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะ"

"ขอบใจมาก ผมดูคนไม่ผิดจริงๆ อาทิตย์หน้าเราประชุมกันร่วมกับทีมคนอื่นด้วย"

"ได้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขวัญขอตัวนะคะ"

โครงการนี้มีผู้เข้าร่วมโครงการจากหลากหลายที่และหลายหน่วยงานเพราะการขึ้นดอยครั้งนี้มีทั้งการทำฝาย ให้ความรู้เรื่องการทำไร่ที่ไม่ทำลายธรรมชาติด้วยการตัดไม้ทำลายป่า ตรวจสุขภาพ มอบอุปกรณ์การแพทย์และให้ความรู้เรื่องการดูแลผู้ป่วย จึงมีทั้งบุคลากรทางการแพทย์ เจ้าหน้าที่เกษตรจังหวัด นักวิชาการป่าไม้ และทหาร

วันนี้เป็นวันออกค่ายเจ้าหน้าที่ทุกคนนัดออกเดินทางที่ศาลากลางจังหวัดตอนแปดโมงเช้า โดยทุกคนต้องขึ้นรถบัสคันเดียวกันเข้าไปใกล้ที่สุดก่อนจะต้องไปต่อรถเข้าไปในอำเภออีก เพราะสถานที่ที่จะไปอยู่บนดอยมีทางเข้าออกลำบากต้องนั่งรถยกสูงและแข็งแรงทนต่อสภาพทางที่ลำบากได้

เมื่อทุกคนขึ้นรถกันครบแล้ว ขณะที่รถกำลังจะเคลื่อนตัวออกผู้ดูแลโครงการหลักในครั้งนี้ขึ้นมาแนะนำตัวกับทุกคนหลังจากที่ตรวจสอบความเรียบร้อยทุกอย่างเสร็จแล้ว ของขวัญที่นั่งอยู่เบาะหน้าสุดถึงกับอึ้งที่เห็นหน้าคนดูแลโครงการในครั้งนี้คือกรวิช แต่กรวิชไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะเขาตรวจสอบรายชื่อผู้ร่วมโครงการทั้งหมดแล้ว

"สวัสดีครับทุกคน ก่อนอื่นผมขออนุญาตแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อกรวิช เรียกสั้นๆ ว่ากรก็ได้ครับ เป็นผู้ติดต่อประสานงานโครงการนี้ครับ และระหว่างเดินทางขอเล่ารายละเอียดโครงการและแผนงานให้ทุกคนฟังอีกรอบนะครับ"ก่อนที่จะถึงวันเดินทางทุกคนได้รับเอกสารรายละเอียดการดำเนินกิจกรรมในครั้งนี้ก่อนแล้ว วันนี้กรวิชเพียงแต่ทบทวนให้ทุกคนฟังอีกรอบ

หลังจากอธิบายแผนงานให้ทุกคนฟังแล้วกรวิชจึงมองหาที่นั่งว่าง ปรากฏว่าเหลือแค่ที่นั่งข้างของขวัญเท่านั้นที่ว่างจึงต้องเดินเข้าไปหาเธอเพราะไม่อยากรบกวนคนอื่นเพื่อแลกที่นั่ง แม้จะรู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อยแต่เขาพยายามเก็บอาการไม่ให้คนอื่นรู้

"ขอผมนั่งด้วยคนนะครับ"

"เชิญค่ะ"

แม้จะนั่งข้างกันแต่ทั้งคู่ก็พูดคุยกันเพียงเท่านั้น กรวิชไม่รู้จะทำตัวยังไงจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ส่วนของขวัญที่อยู่เวรเมื่อคืนและพึ่งเลิกงานตอนเที่ยงคืนพอรถเคลื่อนตัวได้แค่แป๊บเดียวเธอก็ผล็อยหลับไป

ศีรษะของของขวัญค่อยๆ เอียงเข้าหากรวิชเพื่อหาที่พักพิงจนเอียงมาซบบนไหล่เขา กรวิชสะดุ้งรีบหันไปมองเธอทันทีเมื่อเห็นว่าคนข้างกายนอนหลับไม่รู้ตัวจึงค่อยๆ จับศีรษะเธอเบาๆ เพื่อจัดท่าให้เธอนอนให้สบายขึ้น

กรวิชลืมตัวใช้มือเขี่ยผมที่ปิดบังใบหน้าออกและเผลอมองใบหน้าสวยอยู่นาน

ไม่เจอกันนานยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ กรวิชเผลอชมอดีตคนรัก ก่อนจะสลัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองทิ้ง ข่มอารมณ์คิดถึงไว้ในใจ

การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาค่อนข้างนาน กรวิชปล่อยให้ของขวัญนอนหลับซบไหล่เขาอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับตัวไปไหนเพราะกลัวเธอตื่น

เมื่อรถหยุดเพราะถึงจุดจอดเปลี่ยนรถของขวัญจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีเมื่อเห็นว่าตัวเองนอนหลับซบไหล่กรวิชอยู่

“ขอโทษค่ะ เมื่อคืนขวัญไม่ค่อยได้นอนเลยหลับลึกไปหน่อย” ของขวัญก้มหน้าขอโทษเขาเพราะไม่กล้าสบตาคนหล่อตรงหน้า

“ไม่เป็นไรครับ” กรวิชยังคงพูดจารักษาระยะห่างกับเธอก่อนจะรีบลุกเดินลงไปข้างล่าง

เส้นทางที่กำลังจะเดินทางไปนี้ค่อนข้างลำบากจึงต้องใช้รถทหารสำหรับเดินทางเข้าไป สมาชิกแต่ละคนจึงต้องแยกย้ายกันไปหลายคัน

เพราะมัวแต่ตรวจเช็คความเรียบร้อยของอุปกรณ์ทำให้ของขวัญและกรวิชต้องเดินทางไปรถคันเดียวกัน โดยมีทหารสองคนนั่งข้างหน้าส่วนกรวิชและของขวัญนั่งเบาะหลัง

ถนนหนทางค่อนข้างขรุขระผู้หญิงเอวบางหุ่นเพรียวอย่างของขวัญถึงกับกระเด็นกระดอนนั่งไม่ติดเบาะเซถลาเข้ามาหากรวิชหลายรอบ จนกรวิชต้องโอบเธอไว้เพื่อไม่ให้ตัวเธอสั่นคลอนไปโดนตัวรถจะได้ไม่บาดเจ็บ

ของขวัญตกใจกับการกระทำของเขาพยายามดันตัวออกแต่โดนกรวิชโอบไว้แน่น

“นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวก็บาดเจ็บ” กรวิชดุคนตัวเล็กในอ้อมกอด

เมื่อโดนเขาดุของขวัญจึงทำได้เพียงนั่งนิ่งจนถึงจุดหมายปลายทาง

เมื่อถึงที่หมายของขวัญเดินมารวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ที่มาถึงก่อนหน้านี้แล้ว เธอมองไปรอบๆ เห็นภูเขาน้อยใหญ่โอบล้อมที่นี่ไว้และไกลออกไปมองเห็นหมู่บ้านอยู่กระจัดกระจายกันออกไป แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างแล้วว่าที่นี่จะต้องกันดารมากแต่ก็ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้

หลังจากช่วยกันขนย้ายเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ไปเก็บเรียบร้อยแล้วกรวิชจึงให้ทุกคนไปพักผ่อนหลังจากเดินทางเหนื่อยกันมาทั้งวันเพื่อเตรียมตัวสำหรับประชุมเย็นนี้ ส่วนตัวเขาเดินตามกำนันและผู้ใหญ่เข้าไปในหมู่บ้าน

ที่พักของทุกคนจากนี้จนถึงอีกสามอาทิตย์ข้างหน้าคือโรงเรียนแห่งนี้ที่ทุกคนพึ่งมาถึง ทางโรงเรียนจัดห้องไว้ให้ผู้มาเยือนสองห้องใหญ่แยกห้องเพียงชายหญิงเท่านั้น

"เป็นยังไงบ้างพ่อหนุ่มคิดว่าจะไหวกันไหม"กำนันถามกรวิช

"ไหวสิครับกำนัน ทุกคนที่มาที่นี่เขามาด้วยใจกันทั้งนั้นครับ"

"ดีๆๆ เห็นหนุ่มๆ สาวๆ ตั้งใจมาช่วยเหลือชาวบ้านพลอยทำให้คนแก่อย่างพวกลุงมีความสุขไปด้วย"

"ครับ"กรวิชยิ้มตอบกำนัน

"เย็นนี้บอกทุกคนให้มากินข้าวที่บ้านลุงนะ พวกแม่ๆ เขาทำกับข้าวต้อนรับหลายอย่างเลย ถึงไม่ใช่อาหารหรูหราอะไรแต่ก็ทำด้วยใจ แล้วก็อีกอย่างเรื่องอาหารการกินในทุกๆ วันจะมีทีมแม่บ้านเขาไปจัดเตรียมให้ หนุ่มสาวแค่ทำงานตามหน้าที่ก็พอเรื่องกินอิ่มนอนหลับให้เป็นหน้าที่ของชาวบ้านที่นี่ช่วยกันนะ ทางจังหวัดเขาส่งเสบียงมาไว้รอตั้งแต่วันก่อนแล้ว"

"ครับขอบคุณนะครับ ผมขอตัวไปบอกทุกคนก่อนนะครับ"