มัลลิการีบหลุบตาต่ำลงมองจานอาหารของตัวเองทันที เมื่อร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่พึ่งจะโยกไหวอยู่ในกายสาวเมื่อสามสี่ชั่วโมงก่อนเดินเข้ามา ภายในห้องกว้างดูเล็กแคบลงถนัดตา และร่างกายของหล่อนก็หดลงราวกับคนแคระไม่มีผิด
เสียงสาวใช้เลื่อนเก้าอี้ให้กับเขา และเสียงช้อนที่กระทบกัน หญิงสาวยังคงก้มหน้าหลบตา จึงไม่มีโอกาสได้เห็นสายตาหิวกระหายที่คนตัวโตมอบมาให้ หล่อนตั้งใจจะรีบทานให้เสร็จ และจะได้ออกไปจากห้องอาหารที่แสนอึดอัดนี่เสียที
“ใครบอกให้เธอไปนั่งตรงนั้น มะลิ”
น้ำเสียงของเขายังกระด้างเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือเขาเรียกชื่อเล่นของหล่อน
“คือ... ตรงนี้ว่างค่ะ”
หล่อนตอบเสียงแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตา
“มันไกลเกินไป มานั่งตรงนี้ ข้างๆ ฉันนี่”
คราวนี้คำพูดของเขาทำให้หล่อนจำต้องเงยหน้าขึ้นมอง และก็ได้เห็นสายตาหิวกระหายของเขาได้อย่างชัดเจน หล่อนแก้มแดงก่ำ
คิลเลียนอมยิ้มชอบนักเวลาเห
