สองเท้าเล็กที่มีรองเท้านุ่มห่อหุ้มอยู่หยุดชะงักที่หน้าห้องนอนของคนที่ตัวเองกำลังคิดถึง กำลังจะหมุนลูกบิดและเปิดเข้าไป แต่เสียงกระด้างไม่เป็นมิตรก็ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน หญิงสาวชะงักกึก สันหลังเย็นวาบ ก่อนจะทำใจกล้าหันกลับไปมอง
“คุณนาเดีย...”
“คุณมาทำอะไรตรงนี้”
แม้สีหน้าของนาเดียจะเรียบเฉย แต่สายตาของนาเดียน่ากลัวยิ่งนัก
“ฉัน... ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณคิลล์กลับมาหรือยัง”
“คืนนี้คุณคิลล์จะไม่กลับมาที่นี่...”
สายฟ้าที่ฟาดลงมาบนพื้นดินทำให้หล่อนเห็นรอยยิ้มเยือกเย็นบนใบหน้าของคู่สนทนาได้อย่างชัดเจน มัลลิกาถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ
“ฉันคิดว่า... ฉันกลับห้องดีกว่า”
มัลลิกาหมุนตัวจะเดินจากไป แต่ข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้ ด้วยฝ่ามือที่เย็นเฉียบของนาเดีย ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้หญิงสาวตื่นตระหนก
“ปล่อยฉันนาเดีย ฉันจะกลับห้อง”
“จะรีบไปไหนล่ะ คุยกับฉันก่อนสิคะ”
ท่าทางของนาเดียตอนนี้เหมือนคนบ้า มัลลิก
