น้ำผึ้งลนใจ

เพล้ง ผัวะ "ไอ้ระยำ ฮื้อออ" "กูเหรอระยำ! มึงมากกว่าทั้งที่ไปขายตัวตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น กลับมามีเงินแค่สองพัน อีพิ้ง!!" "แล้วมึงเสือกอะไรด้วยก็แค่ผัวที่ขี้เมาเกาะกูแดกไปวันๆ เหมือนแมงดา" เพียะ!! "โอ๊ยยย ปล่อยกู ฮื้อ" เสียงข้าวของแตกกระจายพร้อมเสียงทุบตีกันใน อะพาร์ตเมนต์เก่า ภายนอกสีอาคารหลุดลอกสนิมเขรอะรวมทั้งภายในห้องสี่เหลี่ยมด้านก็เช่นกัน "อีผึ้ง! มึงอยู่นี่เอง" "พะ พ่อจ๋า" "มึงมาดูแม่มึงนี่กูตบนิดเดียวสลบเหมือด ฮ่าๆ" ดวงตาสาวน้อยวัยประถมจ้องมองเลือดสีแดงไหลเลอะพื้น สภาพของผู้เป็นแม่ยับเยิน "เก็บกวาดห้องให้สะอาดเดี๋ยวแขกแม่มึงมาจะตกใจ! เหอะ กูไปก่อน" บุหรี่มวนถูกจุดคาบโดยที่คราบเลือดยังเปื้อนเสื้อที่สวมใส่ ชายวัยกลางคนแสยะยิ้มก่อนจะหันหน้ามาพูดกับลูกสาว "ดูไว้นะอีผึ้ง ใครที่ไม่เชื่อฟังกูมันจะมีสภาพแบบนี้" แกร๊ก หลังจากพ่อเดินจากไป ผึ้ง รีบวิ่งไปเรียกแม่ที่นอนอยู่ เธอคว้าผ้าชุบน้ำเช็ดบนใบหน้าจนฟื้นสติ หลายนาทีต่อมา "แม่เจ็บไหมคะ ฮึก" "เจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สิ อือ" "หนูไปต้มข้าวให้แม่นะ" "ไม่ต้อง! เดี๋ยวแขกกูจะมา มึงรีบเก็บห้องให้อยู่สภาพเดิมแล้วไสหัวไปซะ" เด็กน้อยว่าง่ายเดินไปหยิบไม้กวาดเก็บเศษที่กระจัดกระจาย มองผู้เป็นแม่อาบน้ำแต่งตัวทาปากสีแดงสดเพื่อรอใครบางคน ก๊อก ก๊อก ทันทีที่เสียงเคาะประตูเก่าดังขึ้น แม่ก็หันมาหาลูกสาวพลางบอกสัญญาณบางอย่าง อ๊าย์~โอว์~อืมม อิ๊ด อิ๊ด อิ๊ด "ฮึกกกก" สะ เสียงนี้อีกแล้ว...ฉันรีบเอามืออุดหูสองข้างท่ามกลางพื้นที่อึดอัด เนื่องจากสภาพแวดล้อมมีแต่ป่าจึงไม่สามารถไปไหนคนเดียวได้ ทุกครั้งที่มีคนมาหาสิ่งที่ต้องทำก็คือหลบซ่อนในตู้เสื้อผ้า เฝ้ารอจนกว่าเสียงโหยหวนของแม่จะหยุด บางครั้งก็เหมือนจะนานเพราะฝีเท้าหลายคู่ซึ่งแปลว่ามาหลายคน ฉันไม่เข้าใจหรอกนะเพราะเพิ่งจะอายุสิบขวบ แต่ก็ต้องเชื่อฟังและรับคำสั่งไม่อย่างนั้นจะโดนลงโทษให้อดข้าวอดน้ำ "ฮื้อ กะ กลัว" ความมืดมิดกำลังสร้างปมบางอย่างในใจ การทะเลาะตบตีของพ่อแม่ทำให้เด็กน้อยชินชา เวลาผ่านไป จากเด็กประถมสู่การเป็นนางสาวตามคำนำหน้าบัตรประชาชนอายุสิบห้าปีบริบูรณ์ โรงเรียนวัดมัธยมต้น "ห้าบาทค่ะ" ฉันหอบหิ้วขนมมาขายในตอนเช้าที่โรงเรียน "อันนี้สิบบาทค่ะ" "ทำมาอีกนะอร่อยดีป้าชอบ" "ขอบคุณมากนะคะหนูลองทำตามหนังสือ ออกมาก็น่าอร่อยจึงนำมาขายหารายได้เสริม" "น้ำผึ้งทั้งขยันทั้งเรียนเก่งดีจริงๆ" "ขอบคุณค่ะ" ตะกร้าสานที่เต็มไปด้วยขนมถ้วยฟูแสนน่ารักของฉัน ทุกเช้าจะต้องมาโรงเรียนก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ ป้าแม่บ้านมักจะมาเหมาไปกินตลอด เหลือไม่กี่ชิ้นก็ขายให้เด็กนักเรียน "อีผึ้งเอาอะไรมาขายอีกวะ" "เดือนก่อนขายไข่เจียวอาทิตย์ที่ผ่านมาขายไก่ย่าง" "อีกหน่อยก็คงขาย...เหมือนแม่" เสียงเพื่อนนักเรียนหญิงร่วมชั้นพูดจากระแหนะกระแหนทั้งสายตาเหยียดหยามดูแคลน "กินขนมถ้วยฟูไหมจะได้เงียบปาก" "อ้าว อีผึง!!" กลุ่มนักเรียนหญิงไม่พอใจที่โดนโต้เถียงจึงลุกจากเก้าอี้ตรงดิ่งมาหาผึ้งที่ยืนถือตะกร้าอยู่พร้อมพูดจาเสียดเเทง "ใครก็รู้ว่าแม่มึงขายตัวได้ยินว่ามาอ้าขาให้ ผอ. เพื่อแลกกับค่าเรียนด้วย อุ๊ย น่าสมเพช" เคว้ง ห้องปกครอง "น้ำผึ้ง พิชญา เธอทำร้ายเพื่อนทำไม" ครูผู้ชายวัยกลางคนไต่สวน "ผลักจนเพื่อนล้มใส่โต๊ะหมู่บูชาพระแรงไปหรือเปล่า" "หนูไม่ได้เริ่มก่อนนะคะ" "แต่ถึงยังไงก็ไม่ควร!" "ขอโทษค่ะ" ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนเรียกเข้าห้องปกครอง โรงเรียนสำหรับฉันก็ไม่ต่างจากบ้าน อยู่ด้วยความอึดอัดและแค้นใจแต่ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับกรรม "ยกมือไหว้ขอโทษเพื่อนซะน้ำผึ้ง" "ทำไมครูไม่ถามสาเหตุก่อนล่ะคะ" "ไม่จำเป็นต้องถาม! เพราะใครก็เห็นว่าเธอผลักเสาวรสก่อน" "แต่.." "ขอโทษสิ!!" น้ำเสียงตะคอกเริ่มดัง ครูอาวุโสสั่งเสียงแข็ง น้ำผึ้งจำใจหันกลับหลังเพื่อยกมือไหว้เพื่อนร่วมชั้นเรียน ขณะที่อีกฝ่ายส่งยิ้มเย้ยสะใจ บี เสาวรส ลูกของครูคณิตศาสตร์ ไม่แปลกใจที่ทำไมถึงไม่ถูกต่อว่า ระบบลูกท่านหลานเธอยังมีข้อกังขาทุกยุคสมัยไม่เปลี่ยน พักกลางวัน "อีบีมึงนี่เก่งมากดูอีผึ้งหงอยไปเลย" เพื่อนในกลุ่มกำลังกินข้าวกันที่โรงอาหารพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่าน "เอาอีกนะมึงกูชอบที่อีผึ้งโดนด่าทำตัวหยิ่งกระแดะ!" "คงคิดว่าสวยเต็มประดา แหวะ" "ใช่ค่ะเพราะมึงสวยกว่ามันมาก" "กูว่างั้น ฮ่าๆ" ทั้งกลุ่มพูดคุยกันแต่คล้ายต้องการให้ได้ยิน เพราะสายตาต่างจับจ้องไปยังน้ำผึ้งที่กำลังเขี่ยจานข้าวไปมา เพราะเธอมีหน้าตาแสนน่ารักจึงทำให้ใครหลายคนอิจฉาไม่ชอบหน้า "อีพวกมาร" บางอย่างสะท้อนในใจจนต้องสบถออกมา ฉันจับช้อนในมือแน่นมากเพื่อระงับอารมณ์นี้ ทุกครั้งที่ฉันถูกทำร้ายไม่เคยมีใครเข้าข้างหรือรับฟังเหตุผล เมื่อโลกไม่มีความยุติธรรม ทำไมฉัน..ต้องเป็นฝ่ายถูกรังแกซ้ำๆ กรี๊ดดด "ครูขาน้ำผึ้งจะฆ่าเสาวรส!!!"