"เราไปหาหมอกันดีกว่านะคะ" ฉันอดกลั้นไม่ได้ หัวใจสั่นไปหมดเมื่อเห็นเลือดที่ตัวพี่พายุ "เดี๋ยวหนูพยุงพี่ไปเอง"
ขณะที่น้ำผึ้งลุกยืนอย่างไม่ทันสังเกตว่าโลกันตร์ก็เดินกะเผลกเข้ามาหาพร้อมคำพูดที่เหมือนจะเป็นคำสั่งมากกว่า
"มึงไปเซฟเฮาส์กับกูไอ้หมอจะได้ดูแผลให้ด้วย อีกอย่างนี่มันก็ดึกแล้ว!"
บรื้นนนน
ทั้งหมดแยกย้ายโดยที่น้ำผึ้งนั่งเบาะหลังประคองพายุเอาไว้ ส่วนโลกันตร์นั่งอยู่เบาะหน้าเคียงข้างเซที่ขับรถให้
เซฟเฮาส์
ตึกที่อยู่ห่างออกไปบริเวณรอบเป็นคูหาล้วนแต่เป็นที่พักของกลุ่มแก๊งค์พ่อโลกันตร์ ทั้งหมดเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเซฟเฮาส์ที่ปลอดภัย
"กูจะไปหาไอ้โน่เพื่อเก็บงานที่ถนนก่อนเดี๋ยวหมอจะมาเย็บแผลให้พวกมึง"
เซ พูดจบก็คว้ากุญแจเดินออกจากห้องไป ตอนนี้เหลือเพียงโลกันตร์และพายุพ่วงน้ำผึ้งที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย
"มึงเป็นยังไงบ้าง..." พายุเห็นสภาพเพื่อนเจ็บหนักไม่แพ้กันจึงเอ่ยถาม
"ก็ยังไม่ตาย"
"ม
