บรื้นนน
เสียงเครื่องยนต์แล่นบนท้องถนนด้วยความรวดเร็ว สักพักดววตาของผู้นั่งข้างคนขับก็โพล่งก่อนจะปรับระดับขุ่นมัวเนื่องจากเลือดเกาะเต็มใบหน้า
"น้ำผึ้งแข็งใจไว้นะ"
"พะ พี่.."
"รอหน่อยเดี๋ยวเราเปลี่ยนรถเพื่อให้พวกมันจับไม่ได้และไปจากที่นี่"
"ไปไหนคะ"
ทันทีที่เริ่มมองเห็นผู้ชายที่พูดเสียงนุ่มลึกก็คือพี่พายุ แต่ในความทรงจำสุดท้ายฉันกำลังถูกทรมานอย่างโหดร้ายไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้
ลานกว้าง
เพราะต้องเปลี่ยนรถแล้วขับไปยังสถานที่หนึ่ง พายุพยุงสาวน้อยมาซุกตัวไว้เบาะหลังก่อนที่จะขับเลี้ยวเข้าโรงแรมเก่าเนื่องจากหลบหลีกการตามล่าช่วงเวลากลางคืน
เขาเช็ดตัวให้เธอพร้อมทั้งเตรียมอาหารและยารักษาเบื้องต้น หลายชั่วโมงต่อมา อาการน้ำผึ้งดีขึ้นตามลำดับ เธอฟื้นตื่นพยายามหยัดกายลุกนั่งมองเห็นพายุกำลังนั่งเช็ดปืนกระบอกสีดำด้านด้วยสายตาที่อาฆาต
"พี่พายุ"
"ฟื้นแล้วเหรอเป็นยังไงบ้าง...ก่อนจะหลับ
