น้ำตาลูกผู้ชายไหลหลั่งเขาก้มหน้าลงทรุดด้วยความเจ็บปวดเต็มกำลัง ตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้เธอวางมือบนศีรษะลูบเบาด้วยความห่วยใย
ควับ
โลกันตร์ที่ซัดตัวนั่งอยู่คว้าเอวบางกระชากเพื่อกอดไว้ ก่อนจะปล่อยเสียงโฮร้องไห้ออกมา เสื้อผ้าของน้ำผึ้งเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา เสียงสะอื้นพูดพร่ำเบาบาง "ฮึก เธออย่าทิ้งฉันนะ อย่าทิ้งฉันไปอีกคน"
คำพูดของชายที่รักตอกย้ำทุกความรู้สึกที่มีทั้งหมด แต่เขาเองยังไม่ทราบภูมิหลังความเป็นมาและสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
แกร๊ก
พายุพรวดพราดเข้ามา ที่นี่มีโทรศัพท์เก่าที่ใช้ติดต่อกันเพียงเพื่อนสนิท โน่ได้โทรมารายงานกับโลกันตร์ก่อนจะบอกพายุ
"มึงรู้เรื่องเเล้วใช่ไหม" เสียงนิ่งเอ่ยถาม "เพราะไอ้เซไม่ยอมบอกอะไรมันถึงตาย"
"พี่พายุหยุดพูดก่อนเถอะคะ"
"ทุกอย่างเป็นความผิดมึง ถ้ามึงเลือกจะล้มล้างพ่อมึงแต่แรกคงดีแต่นี่มึงเลือกน้ำผึ้ง"
"เราคุยเรื่องนี้กันวันหลังได้ไหมคะ!"
น้ำผึ้งรีบ
